زرد و سرخ و ارغوانی

دیشب تا ۳ بیدار بودم. داشتم برا خودم آهنگ دست‌چین می‌کردم. مدت‌ها بود همچین حرکتی انجام نداده بودم و بجز اون مجموعه‌ی طلایی ۱۵۰ آهنگه‌ی قری‌ ویژه‌ی رقص و مهمونی‌م اصلا آهنگ دیگه‌ای کنار هم نگذاشته بودم. خلاصه دیشب فکر می‌کردم که الان ۱۱ و نیمه و نگاه کردم دیدم اوه اوه... ۲:۴۵ شد. مجموعه‌هه پاییزیه. ویژه‌ی اینکه یاد چک برگشتی و تز مونده و اقامت جور نشده‌تون بیفتین و کله‌تون رو بکوبین به دیوار. تهش یه دوتا شادتر هم گذاشتم که آخر گوش کردن مجموعه شنونده خودش رو حلق‌آویز نکنه. 

دلم می‌خواد تو ماشین بتونم گوش کنم اینا رو. البته نمی‌دونم پیشنهاد خوبیه یا نه. شاید بهتر باشه آدم صبحش رو با همین آهنگ الکترونیکی‌های رادیو شروع کنه که بیدار شه. نه اینکه آهنگ نرم و نولوک گوش کنه. واسه اینکه تو ماشین گوش کنم باید کابل دوسر جک ۳ میلی‌متری بگیرم. رسما هر ۶ ماه یک‌بار دارم یه دونه از اینا می‌خرم. به دلیل نامعلومی سیم داخلش قطع میشه. از آمازون بخرم زیر ۵ یورو میشه پیدا کرد. اما باید پول پست بدم. اگر بخوام از مغازه بخرم هم باز یه چیز ۱۲ یورویی میکنن تو پاچه‌م که عین آمار ۶ ماه دیگه باز باید با دست بپیچونیش که قطع و وصلی‌ش درست شه. سیستم صوتی ماشین رو هم دست نخواهم زد. یه سال دیگه باید همه زندگیم رو بفروشم. انگیزه ندارم کرم بریزم به سیستم صوتی ماشین فقط واسه یک‌سال. 

امروز آفتابی بود. کتیا رفت یه برنامه‌ی پیاده‌روی در جنگل که از یک ماه پیش ثبت‌نام کرده بود. مونیا پیداش نبود و آندره هم رخت‌چرک‌هاش رو جمع کرده بود برده بود خونه مامانش که مامان مهربانش بشوره و اتو کنه. من جمع کردم رفتم جلوی در خونه زیر آفتاب نشستم و همه‌ش گوش دادم و همه‌ش گوش دادم و از همه‌ی زندگیم بک‌آپ گرفتم و فایل‌ها رو مرتب کردم و همه‌چیز رو تگ و لیبل زدم و خلاصه لپ‌تاپم از لونه‌موشی در اومد و یه مقدار مرتب شده. 

یه ماشین لباس تیره‌ها رو شستم و الانم لباس روشن‌ها داره می‌چرخه. مرغ پختم و یه بسته خورش قیمه بادمجان محصول هانی هم از مغازه ایرانی خریده بودم و مایه‌ی خورش رو خالی کردم تو مرغ‌ها. آره آقا جون. حال و حوصله‌ی آشپزی ندارم. همزمان همه‌ی غذاهای سریع آماده شونده بنظرم بدمزه‌ن و دلم پلوخورش ایرانی می‌خواد. 

فردا دوباره زندگی واقعی شروع میشه. اَه اَه اَه. فکر کنم دوتا ساعت بذارم  زنگ بزنن و واقعا خودم رو مجبور کنم بیدار شم. باید یه فکری به حال اون نیم‌ساعتی که هیچی نمی‌تونم بخورم تا قرصه بره پایین بکنم. عملا اگر به موقع بیدار شم تو اون نیم‌ساعت دوباره خوابم می‌بره. 

شب‌ها قبل خواب رویاپردازی میکنم که فردا تو آزمایشگاه چیکارا خواهم کرد. و عملا فرداش هیچ‌کدوم از اون کارا رو نمیکنم. حالا باید واقعا خودم رو جمع کنم و کار کنم. واسه مقاله‌م ددلاین دارم و اخیرا کارم شده اینکه کار کردن بقیه رو نگاه میکنم و پاهام رو تو خودم جمع میکنم و فکر میکنم من که نمی‌تونم. خب زهرمار بچه. تو پاچه‌ته دیگه. مگه نمی‌خوای از این کشور زودتر بساطت رو جمع کنی و یه جا دیگه پهن کنی؟ خب کارات رو بکن دیگه. 

باید زنگ بزنم دکترم وقت بگیرم. هم دکتر عمومی‌م هم روان‌پزشکم. کم‌خونی‌م و کمبود آهنم داره کم‌کم همه‌چیز رو می‌ریزه به هم و موهام میریزه و خودم نا ندارم و همه‌ش خسته‌م. ضمنا باید یه فکری به حال تنبلی معده‌م کنم. روان‌پزشکم هم حقیقتش هفته‌ی پیش وقت داشتم و رسما یادم رفت. یادداشت هم کرده بودم. اما اشتباهی یه هفته اونورتر. دقیقا صبحش (ظهرش) که داشتم می‌رفتم سرکار با خودم فکر کردم من چند وقته این یارو رو ندیده‌م‌ها... وقت ندارم باهاش؟ بعد فکر کردم که اگر وقت داشتم حتما رو تقویمم می‌دیدم دیگه. که خب اشتباه کرده بودم. 
یارو روان‌پزشکه خیلی موجود خجسته احوالیه. دیدگاهاش زیادی اروپاییه و از سر سیری حرف میزنه. اون دفعه می‌گفت خب از کارت بدت میاد یه مدت ولش کن. بورست هم فلان موقع قطع میشه به جهنم. اقدام میکنی واسه حقوق بیکاری. بعد من نشستم توجیه‌ش کردم که آقای محترم من مقیم بلژیک و یا اتحادیه اروپا نیستم و عملا حقوق بیکاری شامل حالم نمیشه. بعد گفت مگه از رو حقوقت یه درصد رو برنمی‌دارن واسه social؟ گفتم چرا برمیدارن. اما من کلا نمیتونم ازش استفاده کنم. بعد بهش می‌گم آقا جان من دیر می‌رم سرکار و اعصاب ندارم و اونجا یه زور خودم رو مجبور میکنم با آدما حرف بزنم. میگه خب نزن. خب نرو. بهش گفتم می‌فهمی من دیر میرم سرکار یعنی چی؟ گفت «وای وای وای دیر میری سرکار. مگه چیه خب؟ آدم نکشتی که»

بعد میگفت تو باید ببینی از چه‌کاری خوشت میاد و همون کار رو بکنی. وقتی اوضاع زندگی شخصی و خانواده‌ت اینطوریه و یه نقطه نداری که اسمش رو بذاری قلعه‌ی من (منظورش مثل بازی بچه‌هاس. اینکه یه جایی رو داری که میگی قلعه و توش میری و وقتی توی قلعه هستی اتفاق بدی نمیفته) خب باید برا خودت یه راه زنده موندن جور کنی. 

دروغ چرا، بعضی موقع‌ها اصلا نمی‌گیرم چی میگه. یعنی مفهمم چی میگه. اما نمی‌فهمم الان اینی که داری میگی برا چیه... از اونور روان‌شناسم که فارسی زبان هست رو کلا می‌فهمم. یا حداقل اون به فهم من حرف می‌زنه. 

هردوشون میگن خانم جان هر موجود دیگه‌ای رو هم می‌ذاشتیم جای شما و آنچه شما داری تحمل می‌کنی رو بهش می‌گفتیم لطفا تحمل کن طرف همین کارایی که تو میکنی رو می‌کرد شاید هم خیلی بدتر می‌کرد. همین که صاف وایسادی خودش یعنی زورت زیاده. 

من حرفشون رو باور نمیکنم. یعنی فکر میکنم این همه آدم دیگه هستند که اتفاقای بد براشون میفته. یا مثلا این همه آدم هستند که یه جای زندگیشون خرابه. طولانی مدت هم خرابه. خب اینا دارن زندگیشون رو می‌چرخونن دیگه. من چرا نمیتونم؟ 

راستی اون روز تو feedly نگاه کردم. اینجا ۱۵۹ تا خواننده داره. واقعا ۱۵۹ نفر صدای من رو می‌شنون؟ احساس میکنم ته یه چاهی وایساده‌م و واسه آدم‌هایی که بالای چاه هستند و دارند نگاهم میکنن دست تکون میدم. واقعا صدای من رو می‌شنوین؟ 

خیلی حال دارین که میخونین بابا. دستتون درد نکنه. خیلی باحالین. مرسی. 

راستی این مجموعه‌ی پاییز‌ی که فعلا دارم گوش میدم اینجاس. 
(لینک دانلود: http://www.4shared.com/folder/G773qc2m/Radio_Red.html ) 

خواب قطع نشدنی

قرار بود ماجرای مرگ سوم رو بنویسم. اما اون رو میذارم برای یه پست دیگه.

بذارین در مورد حرکت جدیدم براتون صحبت کنم: خواب. خواب قطع نشدنی و مزمن. 

درد جدید چیه؟ اینکه صبح‌ها اگر ساعت هم نگذارم حدود 7 و 8 چشمام رو باز میکنم. اما یه چیزی در مغزم (که یادم نمی‌مونه که چیه) باعث میشه از بیرون اومدن از تختم بترسم. مثلا یهو به این نتیجه میرسم که امروز روز بدیه و اتفاق بدی میفته. یا مثلا تو که گند زده‌ای به دکترات اینم روش. خلاصه فکرهای ترسناک و عمدتا خلاقانه‌ای به ذهنم میرسه که منجر به این میشن که چشمم رو ببندم و بعد کات میشه به صحنه‌ی بعدی. چشم رو باز میکنی میبینی ساعت 10 و یازده‌ست. 

امروز ساعت 11:40 دقیقه اومده‌م سرکار. دیروز اصلا نیومدم سرکار. دیروز عملا تمام مدت در رخت‌خواب بودم. دوبار برای خودن یه چیزی رفتم طبقه‌ی پایین و از یخچال یه چیزی برداشتم خوردم و دوباره کوچ کردم به اتاقم. یادم میاد یه دوره‌ای حتما باید پشت میز می‌شستم برای استفاده از لپ‌تاپم. نمی‌دونم اون دوره کجا رفته. الان کلا در لپ‌تاپ رو باز میکنم درازکش میشم. انگار نشستن با زاویه‌ی 90 درجه کمرم رو از وسط نصف میکنه. 

دروغ چرا اگر خود بسیار قضاوت‌کننده‌م وبلاگ یکی رو میخوندم که توضیح داده بود دیروز نرفته سرکار و امروز هم ساعت 11:40 اومده سرکار تو دلم میگفتم خوش به حال خودت و کارت که انقدر علافی و انقدر کارت بی سروصاحابه که هروقت میخوای میری سرکار. ضمنا خاک بر سرت که دوزار نظم نمی‌تونی داشته باشی در زندگیت و این ننربازی‌ها رو جمع کن یا حداقل نق نزن. 

بله من بسیار قضاوت‌کننده‌م و وبلاگ همه‌تون رو با همین شدت قضاوت میکنم. اصلا همه رو قضاوت میکنم. خودم هم روش. 

من اگر میتونستم از خودم بیام بیرون اول از همه یه کشیده میخوابوندم تو گوش خودم و بعد اصلا وقت و حرف تلف خودم نمیکردم. یه دونه از اون نگاههای ترسناکم میکردم و به خودم میگفتم "خودت میدونی." "خودت رو جمع کن تا جمعت نکرده‌ند".

من با این عبارت "خودت میدونی" و "دم خودت بساز" بزرگ شده‌م. این جمله‌ها مدت‌ها روی من جواب میداد. خودم رو با خاک‌انداز جمع می‌کردم و بیل می‌زدم و میشدم موفق اشتماع. الان؟ فکر کنم کودک درونم وارد مرحله نوجوانی شده. نه از هیچی خوشش میاد. نه حرف گوش میده. از این نوجوون یبس‌ها هم شده. مچاله میشه تو خودش و با هیشکی حرف نمیزنه. بحران هویت گرفته خاک بر سر. اونم الان که یک سال مونده به پایان تز و باید جمع کنه خودش رو. 

مقاله‌م چی شد؟ هه. بذارین تعریف کنم. درفت اول رو بردم برا استادام. گفتند که فلان جا رو چیز کن و بهمان جا رو فلان کن و بعد استاده گفت که من فکر میکنم تو رو باید هلت بدیم و واسه‌ت ددلاین بذاریم. وگرنه دور خودت می‌چرخی. براهمین 3 هفته وقت داری که کلک این مقاله رو بکنی و بدی به ما واسه‌ی تصحیح. من بعد از 3 هفته‌ی دیگه هیچ‌چیز نمیخوام بشنوم در مورد این مقاله. 

خب این عبارت خودش یه "خودت میدونی" بزرگه. اما من هنوز دارم دور خودم معلق میزنم و عملا هیچ شکری نمیخورم. 

دیشب خواب دیدم دایی‌ بزرگه‌م داره راه میره. از تعجب داشتم سکته میکردم. از آدما می‌پرسیدم دایی خوب شد؟ دیگه درازکش نیست؟ یعنی الان میتونه راه بره؟ بعد آدمها خیلی بی‌تفاوت بهم میگفتند که وا! دایی‌ت که همیشه میدویید. راه رفتنش چرا برات غیرعادیه؟ و من دلم میخواست برم از دایی‌م بپرسم دایی چی شد که تونستی راه بری و الان نخاعت درست شد؟ الان اون مهره‌هه L1 درسته دیگه؟ بعد می‌ترسیدم ناراحتش کنم و یاد روزهایی بیفته که نمی‌تونست راه بره.
چشمام رو باز کردم. ساعت 6. چشمام رو بستم. 

نمیدونم خواب چی دیدم. اما ماجرا دعوا بود. یکی داشت سر من داد میزد و نمیدونم چی شد که منم شروع کردم داد زدن و یا ابولفضل چه دادی میزدم من!!! من کلا از سروصدای بلند می‌ترسم و از هرگونه اخلاف صداداری سعی میکنم دوری کنم. اینکه جلو چشم خودم در خواب داد می‌زدم واقعا چیز ترسناکی بود و خداوند نیاره اون روزی رو که من صدام رو بلند کنم. هیولام برای خودم. 

چشمام رو باز کردم. ساعت 8. آندره و کتیا تو آشپزخونه سروصدا میکردند و رادیو روشن کرده بودند. به خودم گفتم پاشو برو دوش بگیر برو سرکار. 

به دلیل نامعلومی چشمم رو بستم. 

ساعت 11 چشمم رو باز کردم. 

شت شت شت شت شت. 

اومدم سرکار. 

خبر فوت دوم

یه روز یکشنبه بود و کسل و ولو تو تختم دراز شده بودم و فکر میکردم که آیا باید دانشجوی منضبط و مرتبی باشم و برم آزمایشگاه کارهای عقب‌مونده‌م رو انجام بدم یا ایرونی تیز باشم و بگم ویکنده و تعطیلی آخر هفته‌س و من میمونم خونه. 

مسج اومد از یکی از دوستهام که با خانمش بروکسل هستند و خانمش هم 7 ماهه بارداره. همین یک ماه پیش ایران بودند و تازه برگشته‌ند. محتوای مسج؟ "سلام فلانی. پدر همسرم فوت کرده و من هنوز بهش خبر نداده‌م. می‌ترسم خبر بدم بهش بدحال شه و میخوام مطمئن باشم که اگر چیزی شد میتونیم برسونیمش بیمارستان. میشه با ماشین بیای پیش ما؟"

من یه مقدار گرخیدم و دیدم باید اولا برم حموم و بعد هم باید یه چیزی بخورم و حداقل یه ذره هم کار کنم و ضمنا باید برم خرید نون و میوه و یه یک ساعتی هم راه دارم تا بروکسل و گفتم آقا من حدود 6 میام. 

6ونیم رسیدم خونه‌شون (مرامی سعی کرده بودم به موقع برم). دخترک شاد و خندون بود و با گربه‌ش بازی می‌کرد و عکس سونوی 3بعدی رنگی بچه‌ش رو نشونم داد. میدونستین الان سونوی سه بعدی و رنگی می‌گیرن؟ قیافه‌ی بچه توش معلومه. یه‌کم ترسناکه که انقدر میشه بچه رو دید. اما از یه طرف بانمک هم هست. بچه‌هه دهنش رو باز کرده بود و کلا بامزه بود. احوال‌پرسی‌ها انجام شد و بعد قرار به خودن شام شد. فکر کنم همسرش ترجیح میداد که خانمش غذا خورده باشه که یهو فشارش نیفته. شام رو هم خوردیم. این وسط یکی دوتا پیغام وایبری به همسرش رسید و آقاهه زود جوابشون رو داد و جمعش کرد. 

شام تموم شد و داشت دیر میشد و من نمیدونستم بالاخره کی قراره روح دوستمون رو قیچی کنیم. 

شوهرش بهش گفت میشینی لطفا؟ دوست ما هم سرخوش میگفت آره میام الان. شوهرش دوباره گفت نه ببین بیا بشین. خلاصه زنش رو کنار خودش نشوند و بهش گفت ببین من الان یه چیزی بهت میگم که تو باید قوی باشی و صبور باشی و دوستمون بلافاصله گفت "بابام مرده؟"
روح گاهی مواقع باهوش میشه. شایدم حالا همینجوری حدس زده بود. 

سوال بعدی "بابام مرده؟ چه جوری مرده؟ از کوه افتاده؟" (باباش کوهنورد حرفه‌ای بود و جوون‌های زیادی رو هم با خودش کوه می‌برده و خلاصه آدم کوه بوده)
روح واقعا باهوش شده بود و ماجرا رو عملا حدس زده بود.

شوهرش گفت که نمیدونه دقیقا چی شده اما خبر از تهران رسیده که اوضاع خوب نیست. روح قیچی شد. یه آدمی که تا دو دیقه پیش شاد و سرخوش بود یهو زد زیر گریه و بعد تماس با تهران و خبر بیمارستان.

من نمیدونستم چقدر باید بمونم. شاید دلش بخواد شوهرش رو سفت‌تر بغل کنه و من با یه لیوان چای نشسته‌م گربه‌شون رو ناز میکنم و بربر نگاهش میکنم. شاید دلش میخواست فحش بده به دنیا و ملاحظه‌ی یه آدم اضافه تو خونه‌ش رو می‌کرد. دوستم باباش رو از دست داده بود و ضمنا بخاطر بارداریش نمیتونست بره ایران که تو مراسم شرکت کنه. عملا خداحافظی با باباش همون موقع بوده که بوسش کرده و گفته بابا جان ما دیگه رفتیم. یه نیم ساعت اینطورا موندم و بعد جمع کردم رفتم. یعنی اولش تو ماشینم نشستم و یه مقدار گریه کردم و یه مقدار ترسیدم که اگر سر خودم بیاد چیکار میکنم و بعد رفتم خونه. 

دوستم یکی دو روز بعد یه نوشته برای باباش گذاشت تو فیس‌بوک. بله آقا جان. فیس‌بوک هرچقدر هم ضایع و بد و جای بیخود. اما حداقل یه جاییه که آدم میتونه ببینه فلانی حالش خوبه یا نه. 

نمیدونم اشاره به متنی که نوشته چقدر کار خوبیه یا نه و نمیدونم ناراحت میشه یا نه اگر من اون رو اینجا بنویسم. اما متنه برای من یه چیزی شبیه ترکه آلبالوی ناظم‌ها تو کتاب‌ قصه‌ها بود. صاف وسط متن میاد و رو فکرت می‌شینه و بعد از اون دیگه یه آدم ترکه خورده‌ای. 

تو متن نوشته بود که بابا جان کاش بهت گفته بودم مواظب خودت باش. و بعد توضیح داده بود که چه اتفاقی افتاده. باباش از یه جای مسیر کوه‌نوردی. تصمیم می‌گیره که بیشتر نمیتونه بره جلو و عزم برگشتن میکنه و تیم همراه‌ها میرن بالا. باباش در حال برگشتن میره روی یه یخچالی و ظاهرا مسافت قابل توجهی رو سقوط میکنه. دنده‌ها میشکنن و شش‌ها سوراخ می‌شن. حدود 8 ساعت ته اون جایی که سقوط کرده باقی میمونه. (فکرهای من: آیا اون هشت ساعت رو رنج کشیده؟ کاش رنج نکشیده باشه. کاش یه ضربه به سر خورده باشه و تموم مدتی که شش‌ها در حال خون‌ریزی بوده‌ند بیهوش بوده باشه. باباش تو عکس‌ها خیلی مهربون بود. از این آقا مهربون‌ها که سبیل سفید دارن و تو کوه به جوون‌ها میگن خدا قوت و یهو باعث میشن آدم خوشحال بشه) تیم امداد هم 18 ساعت طول میکشه تا برسه و پیداش کنند. 

ظاهرا طبیعت با آدم‌های ورزشکار خشن‌تر تا میکنه. اون از دایی‌م و این هم از بابای دوستم. 

بله میشه روضه خوند که خب تنهایی نباید برمی‌گشت و چرا بیسیم نداشت و چرا اینجور چرا اونجور. 

ولی عملا دنیا اینجوریه.

دنیا چیز عوضی‌ایه که وقتی یه بچه تو راه داری و مامان بابات دو ماه دیگه می‌بیننش و قراره همه خوشحال شن میزنه روحت رو قیچی میکنه.

خبر فوت اول طی این چند وقت

دیشب خواب دیدم بابام مرده. در واقع نمی‌دونستم که بابام خودکشی کرده یا مرده. در به در به همه‌جا می‌زدم و از آدم‌ها می‌پرسیدم که چی شد و همه چیز رو می‌ذاشتم کنار هم و سعی می‌کردم کشف کنم که بالاخره بابا مرد یا بابا خودش رو کشت. مستاصل بودم و تو خواب داد می‌زدم که من نمی‌خوام بابام بمیره. چرا بابام مرده. من میخوام بابام زنده باشه. فکر کنم اثر مستقیم مرگ‌های این چندوقت اخیره.

طی چندتا پست اخیر خبرهای فوتی که این چندوقت بهم رسیده رو احتمالا شرح خواهم داد. آدمهایی که فوت کرده‌ند هیچ کدوم آدمهای نزدیک من نبوده‌ند. اما هرکدومشون یه خراشی به روح سوسول من انداخته‌ند و من هنوز دارم سعی میکنم با ماجراها کنار بیام.

بهتون گفته بودم که یکی از دانشجوهای دکترای ایرانی اینجا رفت ایران و مرد؟ یعنی اولش خبر رسید که مرد و بعد خبر رسید که گویا کشته‌نش. بله. همینقدر سینمایی و یک‌مرتبه. 

 دو هفته قبلش باهم رفته بودیم اینجا کایاک سواری و من و این پسره تو یه کایاک بودیم. پسر گلی بود. مودب و محترم و بامزه. تو ایران دکترای فیزیوتراپی گرفته بود و اینجا kinesiotherapy میخوند. این کینه‌زیوتراپی یه چیز جدیدیه که خود بلژیکی‌ها هم زیاد میخونن و از فرانسه هم میان اینجا میخوننش. چون اگر تو فرانسه باشی باید کنکور بدی براش ولی تو بلژیک ورود به دانشگاه (غیر پرشکی) بی‌آزمون و انتخابه. صاف ثبت‌نام میکنی و میای سرکلاس. بعد از مقطع دکترا هم می‌تونی مطب خودت رو بزنی.

خلاصه پسره درسش رو خوب خونده بود و بورسش رو گرفته بود و سال آخر دکترا بود و این اخیر تو فیس‌بوک یه شعر گذاشته بود به زبان مادری گیلکی‌ش و نوشته بود که دلش برا خونه تنگ شده. 

آقا دور روز بعد من دیدم مردم دارن رو دیوار فیس‌بوکش پیغام می‌ذارن که فلانی روحت شاد. من ترسیده و وامونده مسج زدم به دوست مشترک که آقا جریان چیه. یه چندین ساعتی طول کشید تا جوابم رو داد و بعد پیغام داد که جنازه‌ی فلانی رو لخت و بی‌لباس از خزر از آب گرفته‌ند و سردخونه تو شمال خراب بوده و منتقل کرده‌ند تهران. خلاصه پیش خودمون فکر کردیم که کار خدا رو نگاه. بچه‌ی شمال که با دریا بزرگ شده زندگیش رو تو دریا از دست میده.
تو دانشگاه براش مراسم گرفتند و خداوکیلی مراسم خیلی مرتبی بود. هرکس میومد یه خاطره‌ای می‌گفت و استاداش هم اومدند حرف زدند و از بامزگی پسره گفتند و این‌که آبجوی duvel دوست داشت (خیلی آب‌جوی تلخ و سنگینیه) و اینکه دست به دانلودش خوب بوده و هر نرم‌افزار و کتاب و مقاله‌ای میخواستند این ظرف سه سوت پیدا میکرده و اینها این توانمدنی رو iranian super power اسم گذاشته بودند. 

تو مراسم که بودیم خانواده‌ش یکی دوتا تماس از ایران گرفتند و تو حرف و صحبتا معلوم شد طرف اصلا فوبیای آب و دریا داشته و بچه بوده یکی جلوش غرق شده و اصلا پا تو دریا نمی‌ذاشته و اتفاقا از خزر هم می‌ترسیده. حرکت بعدی این بود که یک دفعه بچه‌ها دیدند طرف تو وایبر آنلاین شده و delivery پیغام‌ها داره میره. بعدا معلوممون شد که پلیس موبایل طرف رو پیدا کرده و الان گوشی رو روشن کرده‌ند. حالا موبایل از کجا پیدا شده؟ لباس‌های طرف و موبایلش تو یه گونی یه گوشه‌ی شهر پیدا شده. انگار که یکی لختش کرده باشه و بعد انداخته باشنش تو آب. 

خاک‌سپاری تو شمال خیلی زود انجام شده. چون اولا بدن رو تو سردخونه نمی‌شه نگه‌داشت و ضمنا خانواده‌ی عزادار میخواستند سریعتر خاک‌سپاری آبرومند انجام بشه. قسمت بعدی‌ش هم این بوده که جنازه بشدت آسیب‌دیده و ورم کرده بوده در اثر شناور بودن طولانی مدت تو آب و خلاصه اصلا چیزی ازش معلوم نبوده که حالا بیای تست بگیری که ضربه به سر خورده یا با حلالی چیزی بیهوش شده و این حرفا. 

همینقدر ساده یه نفر مرد. دوست‌ها باورشون نمیشد و یکی می‌گفت نکنه خودکشی کرده (که البته من فکر میکنم اینکه لباسات رو بکنی تو گونی و شوت کنی به جا و لخت راه بری تا برسی تو دریا و بعد صبر کنی تا غرق شی تو آب خیلی روش آسون و قابل انجامی تو ایران واسه خودکشی نباشه). یکی دیگه می‌گفت نکنه چندتا زورگیر دیده‌ند یه جوون از اروپا اومده و فکر کرده‌ند که لابد خیلی پول داره و بریم بزنیمش پولاش رو بگیریم. یکی دیگه می‌گفت نکنه برنامه عشق و عاشقی بوده و یه لات و لوتی دیده رقیبش از خارج‌ اومده و بریم حالش رو جا بیاریم و یهو وسط درگیری دیده‌ند که طرف مرد و یه جوری از شر جنازه راحت شده‌ند. 

آره خلاصه. تئوری‌ها و فکرها و خیال‌ها همینقدر سینماییه. باورتون میشه یکی همچین بلایی سرش بیاد؟ همینقدر ساده؟ من باورم نمیشه. 

میدونین از چی بیشتر لجم میگیره؟ از اونایی که بلافاصله میگن "لابد یه چیزی بوده". بقیه‌ی ایرانی‌هایی که تو این شهر من هستند اصلا طرف رو نمی‌نشاختند و از اینکه من رفته بودم مراسم خبر شدند که چیزی شده. ازم پرسیدند که جریان چیه و من گفتم طرف مرده. یهو همه هارهارهار خنده. خنده داره؟ نه واقعا خنده‌داره؟ چرا واکنش اولیه‌ی آدم‌ها به مردن هرهر خنده‌س؟ گفتم آره کسی نمیدونه که چه بلایی سرش اومده و یکی تئوری داد که "تقصیر پسره‌س. گه خورده شب از خونه‌ش رفته بیرون." من و میگی.. واقعا برام باورنکردنی بود. یکی مرده. اونم نه تروتمیز و راحت. معلوم نیست راحت مرده یا درد کشیده یا چقدر ترسیده. اونوقت یه عده نشسته‌ند میگن خب گه خورد رفت بیرون. گفتم بابا پشت‌سر مرده حرف نزنین. ما نمی‌دونیم چی شده. همون یارو گفت اگر من مردم هرچقدر دلتون میخواد پشت سرم حرف بزنین. دوباره هارهار خنده‌ی جمع.

شاید اینجوریه چون اتفاق خیلی سینمایی و باورنکردنیه و عکس‌العمل‌ها هم همینقدر کاریکاتورگونه‌س. اگر می‌گفتم آره پسره سکته کرده شاید برخورد بهتری می‌کردند. 

جدیدا دارم یه چیزایی رو حالی خودم می‌کنم. یه چیزایی مثل اینکه الزاما اتفاق بد برای آدم‌های بد نمیفته. مثلا وقتی یه بی‌خانمان می‌بینم مستقیم فکر نمیکنم که چشمت کور. اون موقع که من درس میخوندم تو با دوستات داشتی شات شات الکل می‌زدی بالا و پارتی میکردی و درس نمیخوندی، حالا بچش دور روزگار رو. 

اینکه یکی اینقدر مفت و مسلم فوت کرده و غم‌انگیزترین قسمتش اینه که به جای اینکه فکر کنیم ای بابا فلانی دیگه پیشمون نیست مستقیم فکرمون میره به پلیس‌بازی که فلانی چطوری مرد؟

ضمنا هنوز هم درک نمیکنم که چرا واکنش اولیه به مرگ و آسیب هرهر خنده‌س. 

من ذاتا فروشنده نیستم

​آندره هم‌خونه‌ای ابله‌م رفته مودم رو عوض کرده. دیده مودم جدید اومده تو بازار و هوس کرده مودم جدید رو مجانی بگیره که به تلویزیون فلان اینچ‌ تو اطاقش سیگنال بیشتری برسه  این حرفا. چه‌جوری مودم رو عوض کرده؟ زنگ زده شرکت خدمات دهنده‌ی اینترنت. از تو ماشین. به یارو گفته مودممون خرابه. طرف گفته اینکار رو بکن. اون کار رو بکن. این الکی در حالیکه برف‌پاککنش رو میزده که بارون‌ها بره می‌گفته که کردم ولی هنوز خرابه. نمیشه. آخرش طرف گفته که جناب مودم قدیمتون رو برای ما بفرستید و مودم جدید رو تحویل بگیرید. مودم جدید یه روز جمعه اومد. خونه‌ی ما ۳ طبقه‌س. مودم طبقه‌ی همکفه چون نمیدونم چرا باید به خط تلفن وصل شه و فقط اونجا پریز تلفن داریم. وگرنه عاقلانه‌ش این بود که بذاریم طبقه اول. خلاصه به بالاترین طبقه هیچ‌وقت سیگنال نمی‌رسید. کتیا و مونیا همیشه میومدند پایین واسه کاراشون. من و آندره طبقه اول هستیم و من تو اتاقم میموندم. تماس‌های طولانی وسط روز و نصف شب به تهران و استرالیا و کانادا و امریکا و غیره باعث میشه که ترجیح بدم تو اتاقم باشم موقع حرف زدن. حالا الان که مودم عوض شده سیگنال اتاق من به فنا رفته. یه صفحه‌ی الکی یوتیوب صدسال طول می‌کشه تا باز شه. هرکار میکنم ویکی‌پدیا باز کنم نمیشه. بعضی موقع‌ها هم سیگنال به راهه و میشینم سریال میبینم. اما عمده مواقع سیگنال به خاک سیه نشسته.
حالا یکی دوبار به آندره گفته‌م که آقا سیگنال تو اتاق من جواب نیست. هردفعه خیلی راحت و بی‌تفاوت میگه من تعجب میکنم که سیگنال نداری. چون تو اتاق من تلویزیونم که به اینترنت وای‌فای وصل نمیشد الان کاملا وصله و ضمنا مونیا میگه که اون روز سیگنال داشته (حالا مونیا یه روز سیگنال داشته بدبخت. بقیه موقع‌ها میاد پایین و اصلا بالا رو امتحان نمیکنه) . خلاصه داشتم فکر میکردم که اگر موقعیت مشابه بود و من مودم رو عوض کرده بودم فقط سر اینکه حال کرده بودم مودم تازه بگیرم و یکی بهم می‌گفت آقا من سیگنالم کمه شب خوابم نمی‌برد. واقعا شب خوابم نمی‌برد و فکر می‌کردم من چه آدم خودخواهیم که مودم رو عوض کرده‌م فقط برای دل خودم و بقیه در رنج هستند. دقیقا احساس عذاب وجدان می‌کردم. الان هرچی سیخ به آندره میزنم خیلی راحت میگه برو تو network settingت بقیه نتورک‌ها رو پاک کن. دوباره وصل کن. نمیشه تو سیگنال نداشته باشی. حتما درست میشه. اصلا به هیچ وریش نیست.

این نوع نگرش و برخورد تو دکترا گرفتنم هم مشهوده. آندره داره دکترای حقوق میگیره. هرکاری رو با فک زدن راه می‌ندازه. میگه همه‌چیز قابل negotiate (چی بگیم؟ چانه‌زنی؟ بحث؟) کردنه. به عنوان مثال اگر عضو مجموعه‌ی علمی دانشگاه باشی (جزو دانشجوهای دکترا یا پاست داک باشی یا استاد و تکنیسین باشی) میتونی بری فلان بیمارستان که مال دانشکده پزشکی دانشگاهه و درمانت تخفیف خواهد داشت. اما این به شرطیه که دانشگاه بهت حقوق بده. این شرط رو هیچ‌جا ننوشته‌ند و قانون خیلی ناواضحه. اما عملا زنگ که میزنی اینور اونور میگن که ما نمی‌دونم و حالا شاید شد شاید نشد و میره تو پاچه‌ت. حالا آندره چیکار کرده؟ رفته فلان بیمارستان. گفته زانوم درد میکنه. بهش گفته‌ند کارت دانشگاه رو بده. آندره هم مثل من بورس وزارت علوم بلژیک رو میگیره پس حقوقش از دانشگاه نمیاد. گفته کارتم همراهم نیست. طرف گفته که ای بابا نمیشه و آندره یه یکربع سخنرانی کرده و میگه که ego ش رو pat  کردم و بهش گفتم که شما هرکار بخوای میتونی بکنی و من براتون لینک پیج شخصیم رو در دانشگاه براتون میرستم که شما ببینید من عضو دانشگاهم. طرف هم گفته که خب باشه. به این ترتیب الان آندره ۴ ماهه که هر ماه یه تزریق تو مفصل زانوش میکنه و هزینه‌ها هم فرستاده میشه برا دانشگاه. من اومدم برا معده‌م حرکت مشابه رو بزنم. طرف گفت از طرف دانشگاه باید نامه بیاری که تو عضو بخش علمی دانشگاه هستی. زنگ زدم دانشگاه و طرف گفت ببین میدونم عضو هستی‌ها. اما نمیتونم همچین نامه‌ای بهت بدم.
بعضی موقع‌ها فکر میکنم تو زمینه‌ی چونه زدن و خلاصه فروختن یه علم یا یه چیزی ناتوانم. خودم رو می‌ذارم جای طرف مقابل و حق میدم که طرف بگه این آشغال چیه داری میندازی به من به جای پروژه. بعد خودم از طرف بابت اینکه وقتش رو گرفتم عذرخواهی میکنم. آقا ببخشید اینقدر چرند بافتیم براتون. این پروژه نشدنیه. ما همینجوری نوشته‌ایم که بودجه بگیریم. اما اگر شما این بودجه رو خرج خرید مدادتراش کنید شاید اثربخش‌تر باشه. موفق باشید و خداحافظتون.

حالا همه این قصه‌ها به کنار. هنوز مقاله‌م رو ننوشتم. یه چیزی تو مایه‌های ۳ صفحه نوشته‌م و باید نزدیک به ۲۰ صفحه دیگه بنویسم که یه چیز قابلی از آب دربیاد. هرچی می‌نویسم احساس میکنم چرند و بی‌ربطه و در نتیجه ساعت‌های زیادی رو تو رخت‌خوابم می‌گذرونم. در حالی که از همه‌چیز در دنیای بیرون می‌ترسم. قبلا که ایران بودم ترسم کمتر بود. جا پام سفت بود. احساس می‌کردم شاگرد خوبی هستم. هرکار بخوام می‌تونم بکنم. حتی در بدترین روزهای بدهی و امتحانم فکر میکردم که من از این لجن خودم رو می‌کشم بیرون. خراب کرده‌م؟ درستش میکنم. اشتباه کرده‌م؟ درستش میکنم. باید پول دربیارم؟ درستش میکنم. نباید شاگرد اولی‌م رو از دست بدم؟ درستش میکنم. ۳ تا گزارش ۱۲ صفحه‌ای رو باید تو یک شب بنویسم؟ باشه. شب نمیخوابم می‌نویسم. ۳ تا امتحان دارم تو دو روز؟ باشه شب نمی‌خوابم میخونم و می‌رم امتحان میدم. اما الان فقط دلم میخواد زیر یه کپه لحاف جمع بشم و داد بزنم ولم کنین. من هیچکار نمیتونم بکنم. از من هیچ توقعی نداشته باشین. من یک شکست‌خورده‌ی بزرگم و تمام.

بیاین من رو دلداری بدین. جزو مواقعیه که احساس تنهایی در دنیای بزرگ و ترسناک می‌کنم و ضمنا همین فردا ساعت ۱۴ با استادام قرار دارم و رسما هیچ‌کاری نکرده‌م و می‌ترسم استادام بهم بگن برو گم‌شو و دیگه پیدات نشه. 

همچنان دکترا

پلو داره دم میکشه. ۱۶۰ گرم برنج گذاشته‌م بپزه که تو ۳ وعده بخورمش. اگر بتونم بکشونمش به ۴ وعده آدم موفق و رژیم‌بگیری هستم. کف قابلمه هم کنجد ریختم که مثلا ته‌دیگ سالمی داشته باشم و نمیدونم اصلا ته‌دیگ می‌بنده یا نه. این آخر هفته استکلهم بودم و جاتون خالی بسیار جای زندگیست. اونایی به فکر اپلای مپلای هستند و میخوان تو اروپا برای طولانی مدت موندگار بشن واقعا به سوئد و نروژ فکر کنند. از سرمای زمستونش هم ظاهرا نباید ترسید. والا دما همچین فرقی با اینجا نداشت طی دو سال گذشته. با دوستم که نروژ بود وقتی حرف میزدم همیشه ۶ درجه از ما کمتر بودند. بله من میفهمم تو سیاه زمستون خیلی فرقه بین -۶ و ۰ . اما آخرش که چی؟ حداقل وقتی برف میاد کسی اونجا غافلگیر نمیشه. خیابونا رو زود میان تمیز میکنن. مترو مختل نمیشه. ایستگاهای مترو به خوبی ایزوله زده از سرما و خلاصه آماده‌ند برای سرما. بلژیک چی؟ کلا غافلگیری. گرم میشه میگن وااای چقدر گرمه همه غافلگیر. آمار گرمازده‌ها بالا. سرد که میشه میگن غافلگیر شدیم برف اومد قطار تعطیل. 

خلاصه اونجا که بودم با خودم فکر میکردم که عجب خریتی کردم و پی‌اچ‌دی رو تو سوئد نگرفتم. البته این که قرار شد من پی‌اچ‌دی بخونم هم اینجوری بود که مسترم تازه تموم شده بود. کارت اقامتم داشت به انقضاش نزدیک میشد و اگر چیزی همون موقع‌ها پیدا نمیکردم باید برمیگشتم ایران. استادام گفتند میخوای دکترا بخونی؟ منم دیدم خب اینجوری دستم یه جا بنده. الکی الکی گفتم بخونیم. بله بهترین انتخاب در زمان خودش بود. اما اگر یه ذره میدونستم چقدر بعدا احساس خواری میکنم بابت اینکه پروژه‌هه هیچ پیشرفتی نکرد و بعد ۳ سال هنوز یه دیتای درست حسابی ندارم دمم رو میذاشتم رو کولم و یه جوری فکر دکترا خوندن تو یه جای دیگه رو میکردم. 

دروغ چرا، خجالت میکشم به جون شماها خواننده‌های محترم غر بزنم بابت پروژه‌م. آدم چقدر غر بزنه و ناله کنه. بالاخره پروژه‌هه تو دامن منه و باید یه کاریش بکنم دیگه. اما واقعا خدا نصیبتون نکنه اون احساس درموندگی رو که من در مورد پروژه‌م میکنم. عملا از سال دوم داریم سعی و خطا میکنیم. ذره‌ای علم پشت کاری که میکنیم نیست. استادا میگن برو اینو امتحان کن. میرم امتحان میکنم. جواب داد؟ نه. چرا؟ نمیدونیم. بعد میگن خب اینجاش رو عوض کن. امتحان کن. جواب داد؟ نه. خب پس یه چیز دیگه رو امتحان کن. اونوقت بعد از ۴-۵ بار عوض کردن پارامترهای مختلف که خود استادا بهم گفته‌ند انجامش بده یهو استاد اقاهه برمیگرده میگه که تو نمیتونی همینجوری پارامترا رو عوض کنی. باید پلن داشته باشی. خب مرتیکه خودت گفتی عوض کن. اگر نمیکردم هم دور هم میشستیم اسلاید‌ها و کاغذها رو نگاه میکردیم و میگفتی i don't know that's strange. 

واقعا احساسات دوگانه دارم در مورد پروژه‌م. دوستم می‌گفت بعضی موقع‌ها رفتارت شبیه تیم فوتبالی میشه که دقیقه ۱۰ گل میخورن و خودشون رو می‌بازن و کاتوره‌ای و بی‌نظم بازی میکنند. بیراه نمیگه. عملا ارزش شخصیتی و ارزش کاریم رو در این میبینم که این پروژه رو به یه سرانجامی برسونم. و خدا میدونه که این اصلا ممکنه یا نه. گاهی فکر میکنم خدا از اون بالا نگاه میکنه و من مثل یه مورچه‌م که میخوام یه قالب بتن آرمه رو تکون بدم. حال آنکه اصلا اون تیکه بتن رو نباید تکون داد و باید از کنارش رد شد و رفت یه جا دیگه. یادمه یک سال و خرده‌ای پیش به استادام گفتم که آقا این به جایی نمیرسه و اونا گفتند نه. پروتئین رو که نگه می‌داریم چون کل collaborationمون با فلان دانشگاه (که هنوز هیچ کاری این دوتا دانشگاه با هم نکرده‌ند) بر اساس این پروتئینه. گفتم سیستم رو از لوله بکنیم کپسول. و گفتند نه و ما هنرمون اینه که لوله درست کنیم (که البته واقعیتش اینه که شرکت spin off آزمایشگاه ما تولید کننده‌ی  tepmlate پایه‌ی اون لوله‌هاست و طبعا اگر خودمون محصولات خودمون رو نخریم پس کی بخره و این حرفا) بعد من گفتم که آقا من یه چیزی میخوام که چهارتا عدد از توش در بیاد و این پروژه همه‌ش شده کیفی و عکس فلورسنت و گفتند خب بیا بهمان کار رو بکن. و من ساده فکر میکردم که واهاهای نعمت به سرم ریخته. ۶ماه تست گرفتن نشون داد که سیستممون واسه آنالیز همچین چیزی خیلی نازک و باریکه و دستگاها قابلیت اندازه‌گیری رو ندارند و من عملا noise آنالیز میکردم. فکر میکنم که دیگه چه زوری بود که باید میزدم که نزدم و چه کاری باید میکردم که نکردم که اینجوری شد؟

نتیجه اینکه از اولای تابستون امسال کار رو شل گرفتم. صبح ساعت نمی‌ذاشتم. هروقت بیدار میشدم تازه قرص تیروئیدم رو میخوردم و باید نیم ساعت ناشتا سر میکردم که میشد نیم ساعت چرت اضافه. بعد تا جمع کنم و برم میشد ساعت چند؟ ۱۰و نیم. یعنی رفیقتون هر روز ساعت ۱۱ تشریف می‌برد سرکار. همکار چینی‌م که هر روز از ۸ونیم اونجاس هم اولا بهم میگفت حالت خوبه؟ و این آخرا دیگه پسره توجیه شده بود که من دیر میام و سلام میکرد و میرفت دنبال کارش. 

سه‌شنبه میتینگ دارم با استادام و ۳ تا دانشجوی دیگه واسه مقاله. باید تا اون موقع تموم عکس‌هایی که میخوام تو مقاله بذارم رو معلوم کنم. شمای کلی مقاله رو بکشم. بگم که تو هر قسمت چی میخوام بگم و نتایج آقای دامین رو چطور میخوام به خانم اورلی ربط بدم و چطور نتایج دانشجو چینیه مثل معجزه‌ست حال آنکه نتایج من مثل شیربرنج وارفته‌ست. 

همین الان متوجه شدم که در حال نوشتن اینا انقدر دندونام رو به هم فشار دادم که فک‌م درد گرفته. امروز دوبار احساس کردم که از استرس هرچی تو معده‌م هست رو بالا میارم. حالا چی تو معده‌م بود؟ هیچی. آب. دوباره آب بالا آوردم و دوباره برگشتم سر کارم. 

باید شروع کنم به مقاله‌هه فکر کنم. اما انقدر ازش میترسم و انقدر فکر میکنم که از پسش برنمیام که ترجیح میدم فرار کنم و برم یه گوشه قایم شم. بله الان خواننده‌ی باهوش میاد و میگه تو که ۱۰ تا پست قبل گفته بودی وای وای من مقاله میخوام. چی شد پس؟
خب حقیقتش اینه که من واقعا مقاله میخوام. اما چیزی که مجبور نشی توش دروغ بگی. یا ماست سفید رو بگی صورتیه. 

حالا همه اینا به کنار. یه چیز دیگه بگم؟ خیلی تنهام. توی لب کسی باهام حرف نمیزنه. یعنی هم آفیسی‌هام که پسر چینیه‌س و دختر اوکراینیه. پسر چینی‌هه واقعا انگلیسی بلد نیست و کسی جز سلام و خدافظ حرفی باهاش نمیزنه. خودش هم فقط با بقیه‌ی چینی‌های لب حرف میزنه. دختر اوکراینیه هم یه جوری همه‌ش عصبانیه. اونم یه پروژه‌ی بد به پستش خورده و به اندازه‌ی من ناراحته اما ناراحتیش رو نشون میده. یهو دفترش رو میکوبه رو میز. یهو در رو میزنه به هم. کامپیوترش کار نمیکنه یهو بلند داد میزنه و میگه اه. با استادا هم حرف میزنه کلا در حال attack کردنه. هیچ کس برخورد خوبی باهاش نداره و اونم گاهی میاد که چمیدونم فلان فرم شهرداری رو کی باید بدیم و من میگم فلان موقع و اون میگه اوکی. یا مثلا حرف علمی میشه یهو میاد یه چیزی می‌پرسه. من یه جوابی میدم. میگه نه اینطوری نیست. باید یه‌طور دیگه باشه. من با عقل خودم فکر میکنم و بنظرم میاد که نه‌ها... همونیه که خودم گفتم. اما چون حال ندارم باهاش بحث کنم و می‌ترسم باهام دعوا کنه می‌گم آره همونه ببخشید. 

شده‌م احمق لب. حالا ممکنه اصلا اینطور نباشه. اما احساس خودم اینه. گذشت اون دوران دانشجوی محترم شاگرد اول/دوم. الان دقیقا یه گیجی هستم که از بس فر خورده‌م دور خودم به هیچ چیزی که به فکرم می‌رسه دیگه اطمینان ندارم. هر خری هرچی میگه با خودم فکر میکنم که شاید درست بگه. تو از کجا میدونی.
اون روز توی راهرو با چندتا پست‌داک حرف زدم و پرسیدند اوضاعت چطوره گفتم خوبم. یکی گفت قیافه‌ت که خوب نیست. راستش رو بگو و گفتم آره وضع اینه. بعد هرکدومشون گفتند که آره ما هم خیلی سختی کشیدیم و سال اولمون هیچ دیتایی نداشتیم. بعد گفتم بابا من سال سومم. بعد همه‌شون یهو آه بلندی کشیدند و یکی گفت ببین یه مقدار هم مسئولیت استاده که یه پروژه‌ای تعریف کنه که بشه انجامش داد. ولی بعضی استادا نمیکنند این‌کار رو ظاهرا. خب من چی می‌گفتم تو این شرایط؟ یه اوهوم کردم و همین. مات. ساکت.

چیز دیگه‌ای که نگرانم میکنه اینه که ماها عملا اولین خارجی‌های این لب هستیم. تا قبل ما همه فرانسوی بودند و بلژیکی. خبری از مکزیکی و ایرانی و چینی و اتیوپیایی نبود. اولین دانشجوی اینترنشنالمون که فارغ‌التحصیل شده اوضاع خوبی داشت و پروژه‌ش خوب پیش رفت. از یه جایی اومدند باهاشون مصاحبه که تو اخبار پخش شد و این حرفا. اما اونم تو یه لب دیگه‌ای وابسته به لب خودمون کار پیدا کرد. اصلا جای دیگه براش کاری پیدا نشد و اونم گفت همین هست و من دیگه زنم اومده پیشم و میرم همونجا. نفر بعدی دیانا‌ست که مکزیکیه و هنوز دفاع عمومی‌ رو نکرده (ما یه جلسه دفاع خصوصی داریم و اگر تایید بشه میری دفاع عمومی) دیانا هنوز هیچ کاری پیدا نکرده و میگه لابد باید برگردم مکزیک. نفر بعدی هم منم و اوکراینیه و بعد ما چینیه. هیچ عاقبت واضح و روشنی درکار نیست که با خودت بگی مثل فلانی میشم.

از تنهایی می‌گفتم. بین ایرانی‌های تو شهرمون که سرجمع میشیم ۷ نفر هم هرکی منو میبینه میگه خب پروژه‌ت از گل دراومد؟ و من لبخند میزنم و یا میگم ای بدک نیست (که طرف زبونش رو دراز نکنه و قصه بگه برام) یا میگم نه همون وضعه. دیگه به یه جایی رسیده‌م که دانشجوی دانشگاه آزاد واحد فلان شرستان که لطف کرده ادمیشن گرفته و اومده اینجا واسه من روضه میخونه که تو باید مطالعه کنی. تو باید با استادات مبارزه کنی. پس‌فردا موقع دفاع استادا پشتت رو خالی میکنن و تو بدبخت میشی. با هیچ‌کدومشون حرفی ندارم. بهشون سر میزنم چون اگر سر نزنی و پیغام نزنی و احوال نپرسی ناراحت میشن و بهشون برمیخوره. گاهی میرم بچه‌ی این و اون رو نگه می‌دارم و اونا هم شام میدند بهم. در وضعیت فعلی حتی حال بچه‌هاشون رو هم ندارم. من اصلا نمی‌فهمم چطور تو این هاگیر واگیر بچه بزرگ میکنند. زبان فرانسوی بلد نیستند. همه‌ی برنامه‌های مهد و مدرسه‌ی بچه‌ها به فرانسه‌ست. بچه میاد تو خونه شعر فرانسوی میخونه مامان و باباهه هیچی نمیفهمن. بچه با وسایلش بازی میکنه و اینا اصلا نمیدونن بچه چی میگه. مدرسه نامه می‌فرسته و باید من رو خبر کنن که بیام نامه رو بخونم. وقت دکتر میخوای؟ فلانی جون زنگ بزن واسه من وقت بگیر. مدرسه نامه داده. فلانی جان بیا برامون نامه رو بخون. جریمه‌ی سرعت غیرمجاز اومده فلانی جان ما زدیم تو گوگل ترنسلیت این چیز رو نفهمیدیم. من درک میکنم یکی دو سال اول زبون رو نفهمی و نگیری و گیج بزنی. اما آخه بعد ۵ سال هنوز همین وضع؟ بعد گله میکنند که آره آقای فلانکی اون روزی به ما گفت شماها دیگه زشته بعد این همه وقت زبان رو بلد نیستین و ما بهمون برخورد. خب ما بچه داریم وقت زبان خوندن نداریم. خب زهرمار. بچه نداشته باشین وقتی نمیتونین بچه رو تو محیط مناسب بزرگ کنین و مراقبتش کنین. البته من احتمالا الان چرت می‌گم. هرکی حق داره هروقت می‌خواد بچه‌دار شه و بچه‌ش رو هرجوری دوست داره بزرگ کنه. یه آدم نرمال در این شرایط میگه به من چه. کمکی ازش براومد کمک میکنه و نشد کاری نمیکنه. اما من حرص میخورم. از اینکه تکلیفت معلوم نیست و میری میزایی و نمیدونی باید چیکارش بکنی. خیلی قضاوت‌گر عوضی‌ای هستم نه؟ شرمنده‌م. ببخشید. 

این چند وقت همه‌ش انگار روی یه لبه از عصبانیت و رنجیدگی و در کنارش درموندگی راه می‌رم. اون روز یه زنه تو فروشگاه چرخ دستیش رو زد به شونه‌م و واقعا دردم گرفت. برگشتم با لبخند ببینم عذرخواهی میکنه یا نه. دیدم اصلا روش اونوره و داره میره. احتمالا خودش هم نفهمیده بود که زده. بعد فکر کردم که یعنی چی؟ چطور ما لبه‌ی سبدمون میگیره به دامن یکی عذرخواهی میکنیم؟ یهو با صدای بلند گفتم HEY و اصلا کسی نگاهم نکرد و هیشکی تحویل نگرفت و یارو زنه هم رفت. اونورتر دوروبر قفسه‌ی نون سه تا بچه‌ی همسن و سال داشتند شلوغ می‌کردند و یکی موی اون‌یکی رو می‌کشید و اون یکی هم می‌خواست اتیکت یه میوه رو بچسبونه به پیشونی اون یکی. جیغ جیغ جیغ. به خدا یه لحظه میخواستم چش غره برم به بچه‌ها یا بلند بگم مادر این بچه‌ها کیه؟ (هومم... چرا مادر بیچاره؟ چرا مثلا فکر نکردم که داد بزنم پدر این بچه‌ها کیه؟)

نمیدونم چرا حالم سرجاش نیست. من که بچه میبینم بهش لبخند میزنم که فسقلی جون حالت چطوره و پیر‌ها رو میبینم بهشون لبخند می‌زنم و وامیستم تا رد شن و این حرفا الان دلم میخواد همه‌شون رو رنده کنم. 

سیتالوپرام رو خودم از ۱.۵ تا کردم دوتا در روز ببینم بهتر میشم یا نه. فلوآنکسول رو هم که هر روز یکی میخورم و دکتره گفته بود میخوای نصف کن که بعید میدونم توانایی نصف کردنش رو داشته باشم. اما هنوز خشمگین و وحشی‌ و افسرده و بی‌انگیزه‌م. انگار یکی حقم رو از زندگی درست درمون کاری و عاطفی و رابطه‌ی سالم در خانواده گرفته و من باید برم بجنگم باهاش و پسش بگیرم. انگار از دنیا طلب دارم و انقدر کوچیکم در برابر دنیا که میدونم حقم بهم پس داده نخواهد شد. 

رویای ایستاده در رنگین‌کمان نوشته که اونم داره دکتراش تموم میشه و به کار کردن فکر میکنه و بیرون رفتن از محیط آکادمیا و امید زیاد داره که کار خوب گیرش بیاد. کاش منم همینقدر که بقیه نگرش و انگیزه‌ی مثبت به کارشون دارند رو داشتم. کاش میتونستم و زورم می‌رسید خودم رو از این حال وارفته‌ای که توش هستم در بیارم و جون بکنم این یک سال و نیم مونده رو که بعدش امیدوار باشم که دنیا بهتر خواهد شد. کاش هنوز آن شرلی درونم فعال بود که با خودش فکر کنه «فردا یک روز تازه بدون اشتباه است». 

خدا عاقبتم رو بخیر کنه. 

رایان‌ایر

امروز ساعت 6 عصر پرواز دارم. از روی سایت قطارها چک کرده‌م. باید ساعت 15:24 دقیقه سوار قطار بشم که میشه به عبارتی ساعت 15:10 باید از خونه بیام بیرون. حالا چرا قطار انقدر طول میکشه؟ چون پروازم با رایان‌ایره و از یه فرودگاهی بلند میشه که رسما اون سر دنیاست. خاصیت این پروازهای ارزون همینه. فرودگاه اون سر دنیا. بار؟ فقط یک عدد چمدون ماکزیمم 10 کیلویی. حتی اگر کیف دستی و کیف لپ‌تاپ و هرچی داری باید بذاری تو همون چمدون و از گیت رد کنی. چمدون اضافه داشتن یعنی باید هم تو صف check-in وایسی هم پول بار اضافه بدی. البته صف چک-این رو من هم باید وایسم. چون پاسپورتم اروپایی نیست باید تو صف وایسم تا طرف کارت اقامت و پاسپورتم رو چک کنه و اجازه بده تو محدوده شنگن پرواز کنم. نحوه‌ی اجازه دادن هم اینه که بلیط و کارت اقامت و پاسپورت رو چک میکنه و یه مهر قرمز میزنه روی بلیط. بعد که میری از گیت رد میشی یکی ته بلیطت رو با دست میبره. ته بلیط هم پرفراژ (از این دون‌دون خط‌چین‌ها که کاغذ از اونجا بریده میشه) نداره. خود بلیط یه تیکه کاغذ آ4 است که خودت پرینت گرفتی و طرف تهش رو با دست میبره. نهایتا خیلی جال داشته باشه یه خط‌کش میذاره و از اونجا می‌بره. اون روز داشتم سایت رو چک میکردم. نوشته بود اگر آنلاین چک‌این نکنین مبلغ 70 یورو یا 70 پوند میگیریم تو فرودگاه. اگر چک‌این کرده باشی اما پرینت نگرفته باشی یه چیزی تو مایه‌های 15 یورو میگیریم. یعنی یه بدبختی که دسترسی به پرینتر نداشته باشه دم کانتر 15 یورو پیاده میشه. واسه پرینت یه دونه بلیط. اینه خاصیت پرواز‌های ارزون. تازه این پرواز رو همچین ارزون هم نگرفتم. بلیط رو دم آخر گرفتم و حسابی تو پاچه‌م رفت. اما خب اگر با پروازهای معمولی میخواستم بگیرم دو سه برابر این مقدار میشد. مسخره‌ترین قسمت بلیط گرفتنش این بود که آخرش میگه میخواین با کارت اعتباری پول بدین؟ انگار اصلا روش دیگه‌ای واسه پول دادن وجود داره. بعد تو کلیک میکنی که بلی. بعد میگه با ویزا کارت یا مستر کارت؟ بعد تو یکیشون رو انتخاب میکنی. هیچ فرقی نمیکنه. بابت پول دادن از هرکدوم از این کارتا مبلغ 5 یورو میذاره روش. خب لامصب من اگه اینجوری پول ندم بهت چه جور دیگه‌ای پول رو بپردازم؟ تو راه دیگه واسه من گذاشته‌ای که حالا 5 یورو هم می‌ذاری روش؟

مسخره‌بازی بعدی بیمه‌ست. من قبلا عادت داشتم رو همه‌چیز بیمه می‌گرفتم. بابام یادم داده بود. همیشه خودت رو بیمه کن که بعدا کسی حرف رو حرفت نیاره. بعدا با دوستهای اروپایی حرف زدم و معلومم شد که این بیمه‌ها همیشه یه اما و اگر تهش هست که در نهایت اگر پروازت کنسل شد یا کمپانی پول‌برگردونه که به همه برمی‌گردونه یا پول برگردون نیست که تو هرجور بیمه هم داشته باشی چیزی دستت رو نمیگیره. براهمین عادت بیمه گرفتن کم‌کم از سرم افتاد. حالا این دفعه تو مشخصات پرواز نوشته مبدا پرواز؟ میزنی بلژیک. یهو نوشته 15 یورو هزینه‌ی اجباری بیمه. اگر بیمه‌ی اضافی میخواین 5.99 یورو میاد روش. (یادم باشه یه روزی تو یه پستی یه فحشی به این .99 سنت بدم). خلاصه این مبلغ بیمه رو زورکی ازت میگیرن که لطف کنن مراقب خودت و مراقب بارت باشن که اگر مثل پرواز فلان سقوط کردیم یا گم شدیم مثلا کسی جوابگو باشه. چون ما 15 یورو هزینه بیمه دادیم. 

بعد مشخصات بار رو بهت میگه و میگه که اگر بارت یه ذره از این مقدار بیشتر شد یا ابعاد چمدونت از این مقدارها بیشتر بود چمدونت رو می‌فرستیم تو بار و هزینه‌ی بار ازت میگیریم. آیا میخوای الان یه هزینه‌ی جزئی برای بار بدی؟ که میشه 30 یورو اینطورا؟ اگر ندی بعدا یهو 50-60 یورو ازت میگیریما. که آدم اصولا سعی میکنه بارش رو تنظیم کنه که دچار دردسر نشه. 

بعد میگه میخواس صندلی انتخاب کنی؟ اگر انتخاب کنی بابت هر صندلی 20 یورو باید بپردازی. وگرنه ما رندوم برات صندلی انتخاب میکنیم. که آدم عاقل هم میگه اوکی. رندوم انتخاب کن. همینجوری 15 یورو 15 یورو یهو میبینی صدتا چاپید ازت. کمپانی حمال. 
راستی ازت میپرسه که خوراکی تو پرواز میخوای یا نه و اگر قبل از حرکتت خوراکی رو سفارش بدی ارزون‌تره و اگر تو پرواز خوراکی بخوای گرونتر میشه و البته آدمی که با این پروازای ارزون میخواد جایی بره فکر این رو میکنه که خوراکی‌ش رو قبلا بخوره چون تو پرواز یه لیوان آب هم دستت نمیدند. 

قسمت باحال ماجرا که بنظر من مصداق بارز کلاه‌برداریه و نمیدونم چرا هیشکی به فکرش نیست پارکینگه. تو سایت رایان‌ایر میزنه که میخواین پارکینگ رزرو کنین که ماشینتون رو در این مدت در خود پارکینگ فرودگاه بذارین و هر روز هونصد‌تا شاتل از فرودگاه به مقصد پارکینگ میره و اگر الان پارکینگ رو رزرو کنی 30 درصد تخفیف داره. اون دفعه میخواستم خبط کنم و با قطار نرم و ماشین رو بذارم تو فرودگاه (که بعدا فهمیدم شدیدا کار اشتباهیه- حالا بماند). بعد میری تو سایت فرودگاه. میبینی یه علامت قرمز گنده زده که پارکینگ فرودگاه هیچ ربطی به پارکینگی که رایان‌ایر پیشنهاد میکنه نداره و ما هیچ مسئولیتی بابت ماشین‌هایی که اونجا پارک شده‌ند نمی‌پذیریم و اصلا اون پارکینگ ربطی به فرودگاه نداره و ضمنا شاتل‌ها هم توسط فرودگاه مدیریت نمیشن. خب خود فرودگاه نمیتونه به جای همچین کاری برگرده به رایان‌ایر بگه تو غلط میکنی اطلاعات بی‌ربط میدی به مردم؟ چمدونم لابد نمیخوان نون همدیگه رو آجر کنن. بقای اون فرودگاه فسقلی دورافتاده به پروازهای ارزون توشه و بقای رایان‌ایر هم به اون فرودگاه. 

اون سری پرواز به لندن داشتم. دیدم رو بلیطم شماره صندلی ننوشته. پرس و جو و سوال و جواب و فهمیدم که ماجرا اتوبوس شمس‌العماره‌س. هرکی هرجای هواپیما که تونست میشینه. اصلا شماره صندلی وجود نداره. مثل سینماهاشون. نه تو فرانسه نه تو بلژیک تو سینما بهت شماره صندلی نمیدن. بلیط رو میگیری و بعد تلاشت رو میکنی که زود بپری توی سالن که جای خوب گیرت بیاد. اون سری به کتیا گفتم بابا تو ایران شماره صندلی میدن. گفت آره تو یه سینما تو ایرلند هم بهم شماره صندلی دادند و من خیلی تعجب کردم. ما تو فرانسه عادت به شماره صندلی نداریم. بعد گفت که فرقی نمیکنه. شماها میدویین که نفر اول تو صف باشین که جای خوب گیرتون بیاد. ما میدوییم که نفر اول تو سالن باشیم که جای خوب گیرمون بیاد. در هر صورت میدوییم. 

اون مدتی که تو گرنوبل بودم و فرودگاه لیون نزدیک بود (چقدر من اون فرودگاه سنت اگزوپه‌ری رو دوست داشتم. هروقت میخواستم از گرنوبل فرار کنم آغوش اون فرودگاه برام باز بود و اسمش هم آدم رو یاد شازده کوچولو مینداخت) با easyjet پرواز کرده بودم. اونم مثل این ryan air پرواز ارزون‌ داره. اما یه مقدار متمدنانه‌تره شرایط پروازش. حداقل پشتی صندلی به میزان 2 سانت میتونست بره عقب که یه چرتی بزنی. تو پروازم به لندن متوجه شدم که صندلی‌های هواپیمای رایان‌ایر میخ شده به هم و اصلا پشتی‌ش تکون نمیخوره. کل پرواز باید مثل ترکه انار بشینی سر جات و کش و قوس هم نمیتونی به کمرت بدی. 

همینا دیگه. خبر جدیدتر هم عرض کنم به خدمتتون که کتیا جدیدا از تلفن حرف زدن من "سلام. خوبی؟" رو یاد گرفته و راه میره تو خونه بلند بلند هی میگه "سلام. خوبی؟ خوبی خوبم. خوبم خوبی. خوبی خوبی" معنقده که خیلی کیوته. 

برم یه خوراکی بخورم تو پرواز غش نکنم. خداحافظتون باشه. 

تق و لق

ساعت چنده؟ 12 و هفت دقیقه. من کی اومدم سر کار؟ چهل دقیقه پیش. کی از خواب بیدار شدم؟ 9. چرا دوباره خوابیدم؟ چون قرص تیروئیدم رو خوردم و باید نیم‌ساعت ناشتا بمونم و من از هر فرصتی برای دراز شدن و چرت استفاده میکنم. امروز صبح که پاشدم قرصه رو بخورم یه نگاه به خودم تو آینه انداختم و واقعا خوفم گرفت. جوشهای ترسناکی زده‌م و طبعا یکی دوتاشم دست‌کاری کرده‌م و قیافه‌م از اون چیزی که هست هم ترسناک‌تر شده. آخر هفته هم باید یه پرواز برم و یه بخشی از اقوام رو که تا حالا در زندگیم ندیدم ببینم و فکر کنم تصویری که از من در ذهنشون میمونه اون دختر جوش‌جوشیه‌س. در دورانی به سر میبرم که گوشه چشم باید کرم ضد چروک بزنم و روی صورت باید کرم جوش غرور جوانی و از این حرفا بزنم. البته الان مدتهاست که کرم مرم رو بیخیال شده‌م و کافیه یکی از اون روزهایی که قاطی میکنم از دست وسایل فرا برسه که هرچی کرم استفاده شده و نشده دارم بریزم بیرون که دیگه چشمم بهشون نیفته.

خاطرتون که هست؟ من یه جور وحشت از وسایل دارم که از فکر اسباب‌کشی و تجربه‌ی اسباب‌کشی از کشور به کشور و از شهر به شهر ناشی میشه. حاضرم هرکار بکنم که وسایل اطرافم زیاد نشه و تا الان یکی دوبار شده که یه مشت وسیله رو یهو جمع کرده‌م و گذاشتم کنار که بدم خیریه فقط واسه اینکه جلو چشمم نباشن. یک کیلو چای خوب هم از ایران آورده بودم که همه‌ش رو بین دانشجوهای ایرانی مقیم اینجا تقسیم کردم که اونم جلو چشمم نباشه. یک کیلو گردوی خوب هم عموم از باغش داده بود که اون رو هم در اولین فرصت تقسیمش کردم بین بقیه که نبینمش. اون دفعه که رفته بودم ایران با مامان رفتیم انباری دوم. انباری دوم در واقع یه تیکه از پارکینگه که چون انباری اول داشت از خرت‌وپرت بالا میاورد سری جدید وسایل رو به انباری دوم منتقل کردیم. از دیدن اون همه وسیله تقریبا داشتم سکته میکردم. حالا شما میگید یارو سوسوله. اما من با مامانم رفته بودم اونجا و ضربان قلبم رفته بود بالا و عرق سرد میکردم و نفسم بالا نمیومد و سرم گیج میرفت و فقط دلم میخواست یه جوری از شر همه‌چیز خلاص شم. بعد مامان شاکی شده بود که چرا بابات نظم انباری رو به هم ریخته و اینجوری دسترسی به هیچی نداریم و باید یه راه از اون گوشه تا این گوشه باقی میذاشت و بابات همه‌چیز رو چپونده گِل هم و من میگفتم اوهوم اوهوم و به خودم میگفتم صاف وایسا غش نکن غش نکن غش نکن. 

بدبختی اینه که خانوادگی هیچ کدوممون اهل وسیله دور انداختن نیستیم. سررسید‌های تاریخ گذشته‌ی بابام تبدیل میشد به دفتر چرک‌نویس من و دفتر دستورغذا برای مامان. شلوارهای بلند کوتاه میشد و تبدیل به شلوارک میشد. زیرپوش‌های لک شده یه مدت پشت‌ورو پوشیده میشدند و بعد تبدیل به کهنه تمیز‌کاری میشدند. یکی از چیزهایی که صدساله تو انباری اول مونده یه سری روزنامه‌های قدیمیه. همینایی که کلا همه‌شون توقیف شدند. البته احتمالا الان تبدیل به کاه شده‌ند دیگه.  به‌جز اون یه مشت مجله‌ی ایران جوان هست و یه مشت مجله‌ی دیگه مال اون ماجرای شاهرخ و سمیه و اون بچه‌هه که اسمش آرین بود و این حرفا. ماها خانوادگی ستون حوادث‌خوان نیستیم. اما نمیدونم اونا رو واسه چی میخوندیم اون دوران. ضمنا یه سری روزنامه‌ی شلمچه هم هست که چون خانوادگی مازوخیسم داشته‌ایم همزمان با اون جامعه و طوس و این حرفا میخریدیمش که ببینیم اونا چی میگن و خلاصه یه چندتا شلمچه هم اون پایینه. بجز اینا میشه یه مجموعه مجله ماشین که کودک وقتی بچه بود میخوند و یه مجموعه طنزوکاریکاتور که هنوز که هنوزه فکر میکنم بهترین مجله‌ی دوران بود. رفته بودیم انبار و چند دقیقه‌ای روضه خوندم که مامان جان بیا و جان عزیزت این انبار رو خالی کن و تو از پس اینجا برمیای و من باشم هیچ‌کار نمیتونم با ایجا بکنم که یهو چشمم افتاد به یه طنزوکاریکاتور و یهو گفتم اِاِاِ ایـــــــن... بچه که بودم برای بامزه‌بازی وقتی میخواستم به مامان اینا بگم که طنزوکاریکاتور یادتون نره میگفتم بنز و کاربوراتور یادتون نره. واویلا چقدر احساس بامزگی میکردم بابتش. 

الان رفتم گوگل کردم ببینم فوبیا از اشیا چی میشه که خیالم راحت شه که واسه این خل‌بازی من یک اسمی در دنیا هست و یه چیز طبقه‌بندی شده‌ست که البته چیزی پیدا نکردم. وقتی سرچ میکنه phobia of stuff لیست انواع فوبیاها رو برات میاره که خب اون چیزی نیست که من میخوام. فکر کنم میلم به مرتب کردن وسایل و ضمنا وسواسم به دور نریختن و اسراف نکردن باعث میشه که وقتی یه عالمه شیء یه جا میبینم سکته کنم. همین الان رو این میز محل کارم چندتا تیکه کاغذ چسبونکی ریخته. رو هرکدومش یه چیزیه. هی میخوام بندازمشون دور. هی فکر میکنم که نه. یه روزی به دردم میخوره.

این چند روز اتاقمم شلوغه. یه چمدون افتاده اون گوشه. دوتا روتشکی کش‌دار هم روی کمده که چون هرکار کردم نمیتونم صاف تاش کنم و اعصابم خرد میشه اون‌جا مونده. یه سری پشه‌ی مرده هم حوالی پنجره افتاده‌ند کف زمین که لابد همونایین که شب میان من رو نیش میزنن و میرن. بقیه‌ش هم که موئه که میریزه. یعنی هر روز باید این اتاق رو جارو کرد با این وضعیت ریزش مو. اتاقم انقدر شلوغه که اصلا رغبت نمیکنم برم توش. این چند روز تا دیروقت تو اتاق پذیرایی خونه مونده‌م که پام رو نذارم تو اتاقم. این مسافرته رو برم و برگردم و خودم رو جمع‌وجور کنم. هم از لحاظ انضباط اتاق و تمیزی و هم از لحاظ کار. 

14 ژوئیه روز ملی فرانسوی‌هاست و 15 اوت هم روز assomptionئه و هر دوش تعطیل رسمیه (assomption رو تو ویکیپدیا نگاه کردم. معادل فارسی نداشت براش. عربی‌ش میشه انتقال عذرا که به عبارتی میشه روزی که مریم عذرا از دنیا میره و بدنش به بهشت انتقال داده میشه) عملا بین 14 ژوئیه تا 15 اوت همه‌جا تق و لقه و ملت همه مسافرت میرن و تو آزمایشگاه ما هم بجز چینی‌ها و ایرانی‌ها و حالا یکی دوتا بلژیکی کس دیگه‌ای نیست. این بلژیکی‌هایی که موندن هم که دائم تو کافه‌تریا هستند یا تو اتاق کارشون دارن با هم گپ میزنن. تنها کسی که کار میکنه و باعث حسادت من میشه این پسر چینیه‌ی میز روبرویی منه. استادای منم رفته‌ند مسافرت و منم که گندش رو درآورده‌م به قرآن. لنگ ظهر میام سرکار ساعت 6 نشده هم میرم. این چند وقت آزمایش‌هام رو تعطیل کرده‌م چون اصلا حال و حوصله‌ی 9-10 ساعت سرپا وایسادن ندارم و ضمنا باید یه گزارشی مینوشتم و باید به نوشتن مقاله‌ی کذا هم فکر می‌کردم. نمیدونم من کم کار میکنم یا بقیه تو آزمایشگاه ما غر میزنن. یارو دو ساعت ناله می‌کرد که آخ نمودار باید بکشم و فلان باید بکنم و بهمان باید بکنم و من ظرف 2-3 ساعت همه‌ش رو کشیدم و دوتا پاراگراف هم انداختم زیرش و تموم شد رفت. گزارشه هم ظرف 3 روز کلکش کنده شد و امروز تصحیحش میکنم و میفرستمش بره. 

حالا الان به ریشم میخندین. اما واقعا حسودیم میشه به اونایی که 9 صبح میان سرکار و واقعا کار برای انجام دادن دارند. رویام شده هدفمند زندگی کنم. از این حالت شل و ول بدم میاد به خدا. هر چندوقت یکبار به خودم میگم جمع کن بدو جمع کن. خودت رو جمع کن برو ایده‌های قشنگت رو به کار بنداز و بعد میرم و چندتا آزمایش راه میندازم و run میکنم و طبق معمول همه‌ش میخوره تو دیوار. این موضوع بود آخه استادای من دادند بهم؟ اون روز تو صحبتای خاله‌زنکی آزمایشگاه یکی داشت میگفت که آره تو این آزمایشگاه بعضیا کارشونه تعریف کردن پروژه‌هایی که به جایی نمیرسه و اینکه دانشجو به هیچ‌جا نمیرسه مسئولیت استاده. من یکم دلم خنک شد و احساس کردم که الهی بمیرم برا خودم که گیر یه پروژه‌ی نتیجه‌نگیر افتاده‌م. اما خب آخرش که چی؟ اونی که باید دفاع کنه منم. اصلا تصوری ندارم که بتونم یه تز بنویسم از این آزمایش‌های سعی‌وخطا‌طور. الان برای من روضه نخونین که بعله میشه نوشت که فلان‌چیز به نتیجه نرسید. اینو خودم میدونم. مهم اینه که بفهمی که چرا به نتیجه نرسید و اون رو ما نمیدونیم. هر دفعه که با استادا میشینیم و حرف میزنیم تهش درمیاد که 

It' s strange. We don't know why this happens. 

اه اصلا ولش کن. این همه خرو گوسفند دکترا میگیرن و منم میگیرم دیگه. سال دیگه تابستون این موقع رو حتما تعطیلی میگیرم. آدم یا باید مثل حیوان بارکش کار کنه یا تعطیل باشه. این شل و ول اومدن و رفتن بیشتر موجب لجن‌روح میشه. 

حال خراب خراب

دیروز حالم خوب بود. 

الان؟ خرابم. خرابم. خرابم خراب. 

از دیروز تا حالا چندتا اتفاق پشت سر هم افتاده. اول همه حرف زدم با ایران. و چقدر حرف زدن سخته با ایران. اونم تو شرایط فعلی که خانواده‌مون هستند (در ادامه‌ی پست توضیح میدم). واقعا یه موقعیتیه که هیچکس هیچکار نمیتونه بکنه و فقط مثل شهاب حسینی تو درباره الی میتونی بگی "ای وای، ای وای، ای وای". 

بعد دیگه اینکه نفر سومی که تو این دهات زندگی میکرد هم کلید خونه‌ش رو داد به من و گفت که داره میره ایران. واسه ده روز. دیده خبری که تو آزمایشگاه نیست و کسی هم که نیست و خب جمع کنیم بریم ایران. تا الان دو تا خانواده‌ی دیگه (زن و شوهر با بچه و بی‌بچه) جمع کرده‌ند رفته‌ند ایران و چیزای ته یخچالشون رو دادند ما تموم کنیم و کلید هم دستمونه که نامه و قبض اومد بریم بپردازیم. عملا من و یه پسره مونده‌ایم تو این شهر. که اون پسره که داره کد میزنه و اولای پی‌اچ‌دی‌شه و هنوز انگیزه داره و میمونه من. منم که رسوای زمانه‌م با موضوع مزخرف پروژه‌ای که دارم. 

باید یه گزارش بنویسم واسه سازمان بورسم تا 15 اوت. ضمنا مقاله‌م رو شروع کنم نوشتن. اما نکته چیه؟ اینکه من نمیخوام اون مقاله رو بنویسم. اون مقاله یه چیز چرت به‌درد‌نخوره (به نظر من) و استادا هم هرچقدر بهشون میگی آقا اوضاع خرابه چشمشون میفته به ریزالت‌های پسر چینیه و گول میخورن و میگن نه دیگه. Shouwei (پسر چینیه) نتایجش خوبه. مال تو هم میشه. بنویسیم. من چندبار تکرار کرده‌م آزمایشم رو؟ بیشتر از 10 بار. نتایج همه خراب. امروز دیگه ورداشتم یه پرزنتیشن درست کردم. همه‌ی عکسها رو چیدم کنار هم. ایمیل کردم به هردوتا استادام که الان در تعطیلات به سر میبرن. که آقا اوضاع اینه. و هی با خودم فکر میکردم که در بهترین حالت راندمان داریم در حد 15-20 درصد. نمونه تمیز نیست. همچین آشغالی رو نمیشه فرستاد واسه تست بیولوژیک. خودمون رو مسخره کرده‌ایم با این پروژه. ریدم به این دکترا. نخواستم بابا. من میخوام ول کنم. 

با دوستام حرف میزنم میگن همه‌ی دکتراها همینه. یکی میگه عدد بساز. بدبختی پروژه‌ی من یه دونه عدد هم توش نیست. همه‌ش بر اساس عکس میکروسکوپ پیش میره. فلان چیز رو در میکروسکوپ دیدی؟ آره یا نه. تا وقتی که درست حسابی ندیدی نمی‌تونی بگی یه هوا دیدمش... عکسا رو هم که نمیشه فوتوشاپ کرد. حتی واسه ادیت کردن عکسه باید از اول کوبید و از نو ساخت. حالا اینا به کنار یه گیری که همیشه موقع دفاع پروژه‌های تیپ ما میدند اینه که زرتی تو روت میگن شماها مهندسین. چرا چهارتا عدد ندارین. و اون موقع باید برگردی استادت رو نگاه کنی که این پروژه رو گذاشته تو دامنت. 

اتفاق بعدی اینه که کاغذ زده‌ند که جمعه اینترنت آزمایشگاه وصل نیست. از ساعت 9 صبح تا 1 بعدازظهر که احتمالا میشه 3. یعنی جمعه کلا رو هواست. از اونور دوشنبه هم روز ملی بلژیکه و تعطیله. میشه 4 روز تعطیلی پشت سر هم. من چه خاکی بریزم به سرم این چهار روز تعطیلی رو؟ 

هم‌خونه‌ای‌هام هم نیستند. مونیا که الان 3 هفته‌ای میشه که رفته فرانسه. کتیا هم این هفته میره فرانسه خونه مامان باباش و آندره هم میره لهستان. من میمونم و یه خونه. نه کسی تو شهر مونده که باهاش رفت و آمد کنی نه چیزی تو پروژه وجود داره که بگی روز تعطیلم رو میام کار میکنم نه هیچی. همه‌ش باید بیفتم یه گوشه. 

دیروز داشتم فکر میکردم به جهنم بلیط بگیرم برم ایران. بعد دیدم میشه ایام شبهای قدر و روزهای آخر رمضان و از آسمون هم که داره آتیش می‌باره و ضمنا اگر برم ایران هم خونه میشم اسباب دردسر خانواده. هرکدومشون هزارتا کار دارند. 

وقت دکتر مشاورم رو هم یادم رفته بوده. این ماه بر خلاف روال همیشگی که چهارشنبه بود افتاده بود دوشنبه و من جلسه‌م رو از دست داده‌م. از تصور اینکه طرف بیچاره علاف من نشسته و من نرفته‌م واقعا شرمم میگیره. ای خاک بر سر من. 

اتفاقی که تو ایران افتاده هم از این قراره. من یک دایی بزرگ دارم که الان 61-62 سالشه. ورزشکار. پرانرژی. عضو فدراسیون ورزش‌های هوایی بود و فکر کنم مربی بوده چون شاگرد داشته. خلاصه یه 50 روز پیش دایی من میره برای پرواز و یک باد پیش‌بینی نشده میاد و دایی من اول کوبیده میشه به یه تیکه کوه و بعد سقوط میکنه. آدمهای دیگه که قبل و بعد از دایی من پریده بودند فرود موفقیت‌آمیز داشته‌ند اما دایی من بعد این همه سال تجربه اینجوری میشه. مهره‌ی L1 کمر به کلی پودر میشه و نزدیک به 3 تا عمل جراحی روش انجام میدند. در حال حاضر دایی‌م از کمر به پایین هیچ حسی نداره (کمر هم حس نداره). تا همین هفته پیش غذا نمیتونست بخوره. قضای حاجتش دست خودش نیست. تازه الان جدیدا تونسته‌ند یه کاری بکنند که بتونه بشینه. مامانم و بابام و خاله‌م یه روز درمیون میرن پیش دایی و زن‌دایی‌م کمک. دخترهای دایی‌م هم بنده‌های خدا یکیشون ایران نیست و قراره برگرده اون یکی هم اونجاست و سعی میکنه کمک کنه. خلاصه این اتفاق کلا خانواده رو بهم ریخته. مامان که همینجوری افسرده و ناراحت بود الان افسرده‌تر و غمگین‌تر شده. از حال بابام اصلا خبر ندارم. زن دایی‌م طفلک بسیار بسیار خسته‌ست و دایی‌‌م هم باید با شرایط جدیدش کنار بیاد که مثل یه بچه به دیگرون احتیاج داره و اگر کسی نباشه ساده‌ترین کارهای روزمره رو هم نمیتونه انجام بده. 

و من قلبم درد میگیره وقتی همه‌ی این ماجراها رو مامان پای تلفن تعریف میکنه و آخرش میگه ناراحت شدی؟ ببخشید مامان جان. یه خانواده همه افسرده همه خسته. بچه‌ها همه بیرون از ایران. بعد میگی به فلانی بگیم با دایی حرف بزنه میگن ای بابا فلانی هم سرطان گرفته الان بیمارستانه. بهمانی ناراحتی قلبی داره. اون یکی کمرش گرفته. 

این جاهاست که من دلم میخواد بالا بیارم از همه‌ی اتفاقایی که داره میفته. دلم میخواد همه‌چیز رو ول کنم و برم تو لونه‌ی خودم زندگی کنم. ای گل بگیرن کل ماجرا رو. مثلا من شاگرد اول یه دانشکده بودم. کنکور رتبه‌ی فلان. فوق لیسانس بدون کنکور. برو اروپا دکترا بگیر خوشبخت شو. کو؟ با کدوم پروژه؟  یه چیز نیست درست باشه که بگی این یکی رو حداقل خوب انجام میدم. 

مامانم میگه همین که تنت سالمه خدا رو شکر کن. ای گند بزنن این زندگی رو که همه‌ش از ترس اینکه خدا یه بلایی سرت نیاره و از ترس بیماری باید شکر کنی. 

من خوشحال نیستم آقا. افسرده‌م. روزی 3 و نیم عدد قرص میخورم. بازم یه روز حالم خوبه یه روز حالم بده. به محض اینکه خبر بد از ایران میاد من به هم میریزم تا دو روز بعدش. کاری که دوست دارم رو انجام نمیدم. پروژه‌م به جایی نمیرسه. دکترا رو فقط دارم میخونم که خونده باشم و مدرکش رو بگیرم. خانواده هم که حتی اگر اونجا باشی به حرفت گوش نمیدن. یه دایی بزرگه بود که بسیار بسیار دوستش داشتی و اونم اینجوری شده. 

چطور بقیه drama درست میکنند و داد بیداد میکنند و میگن نمیخوام و میزنن زیر همه‌چی؟ چرا من باید آدم منطقیه باشم؟ خب این چه وضعیه؟ من چرا اصلا باید تحمل کنم همچین چیزی رو؟ من اصلا ظرفیت این چیزا رو ندارم. صبح تا شب دارم فکر میکنم اتفاق مشابه سر مامان وبابام بیاد کی می‌تونه کمک کنه؟ من همیشه حسابم رو دایی‌م باز بود و رسما جلو چشمم یه آدم مهمم رو از دست داده‌م. 

اون از خاله وسطی که اونجور فوت کرد. این از دایی بزرگه. خانواده پدری رو هم که حرفش رو نزن. شب کابوس میبینم که عمه‌م دعوا راه انداخته تو خانواده و من باید برم چونه بزنم باهاشون. 

صبح‌ها ساعت 7 پا میشم قرص تیروئیدم رو میخورم و دیوار رو نگاه میکنم و فکر میکنم که جمع کنم برم سر کار؟ بعد به خودم میگم بری سرکار چیکار کنی؟ چه آزمایشی هست که بکنی؟ میبینم هیچی. استادام که گذاشته‌ند رفته‌ند. منم کارایی که قرار بود بکنم رو کرده‌م. به خدا حسودیم میشه به دوستام تو آلمان که هر روز یه کار مفیدی دارن بکنن. 

مسج زدم به دو تا از دوستام تو پاریس بهشون گفته‌م جان عزیزتون این اخر هفته رو بیاین پیش من. من واقعا تنهام و از تنهایی دق میکنم. کاش بیان. وگرنه این از اون آخر هفته‌های خطرناکه که شماره‌ی sos باید تو جیبم باشه. 

آندوسکوپی

سلاملکم.

(این پست حاوی کلماتی مثل تف و دل و روده و اوغ و این حرفاست. اگر ایش میشین طبعا نخونینش.)

امروز صبح زود رفتم اندوسکوپی. یه چند وقتی بود که گلاب به روتون هرچی میخوردم ترش میکردم. یعنی چیز میشد. اهم. میومد بالا اما اسیدی نبود. براهمین نمیشه گفت ترش میکردم. میاوردم بالا هی. بعد اینکه چی میومد بالا هم ربطی به چیزی که میخوردم نداشت. یه دفعه میگفتم غذا چربه. دفعه‌ی بعد میوه میومد بالا. یه دفعه میگفتم آب زیاد خوردم یهو نون خشک میومد بالا. وضعی بود برا خودش. احتمال اینکه به میزان استرسم مربوط باشه بالاست. شما اگر بغل دست من بشینی از دست من خل میشی. از بس که پام رو تکون میدم. یعنی انگار یه فنر گذاشته‌ند زیر پام که انرژی رو damp نمیکنه (دمپ به فارسی چی میشه؟ بگیم خنثی کردن؟) بعد مثلا یهو میبینی که دارم نفس نفس میزنم. همینجوری الکی. یا پام رو عوض کردم و دارم اون یکی پام رو تکون میدم. تازه الان از نظر میزان استرس در یواش‌ترین و ملوترین حالت خودم قرار دارم. خیلی کم با ایران حرف میزنم. میدونم که علیرغم همه‌ی اتفاقای بدی که تو ایران افتاده (این چندوقت برای خانواده‌ی ما روزهای خیلی بدی بوده - دعا کنین، انرژی بفرستین، هرچی... بعدا توضیح میدم که چی شده) برگردیم به جمله: میدونم که علیرغم همه اتفاقای بدی که افتاده من هیچ کار نمیتونم بکنم و حتی ایران رفتن هم انتخاب خوبی نیست. مقاله باید بنویسم. پروژه‌م به فناست. اما فکر کنم باید بپذیرم که مقاله‌م یک دروغ بزرگ علمی خواهد بود و خلاصه همه‌چیز رو رواله. اونوقت من رو میگی انگار اسفند ریختی رو آتیش. جلز و ولز. 

خب اندوسکوپی رو میگفتم. لامصب از دیشب ساعت 8ونیم9 دیگه ناشتا بودم تا امروز ساعت 8 و نیم. میشه 12 ساعت. اصولا معده باید هر 4-6 ساعت خودش رو تخلیه کنه (گوگل کردم فهمیدم). اولا که مُردم از بس آب نخوردم تا امروز. مَردم چطور روزه میگیرن؟ جدی من تحسین میکنم هرآدمی رو که تو این هوا و طی این مدت شبانه‌روز روزه‌ش رو میگیره. خدا توانت رو برات نگه داره ایشالا. آندوسکوپی رو میگفتم.  میری بیمارستان. کل فرایند 10 دقیقه بیشتر طول نمیکشه. یه چیزی میذارن تو دهنت بین دندونات که دهنت باز باشه و سیم دستگاه رو گاز نگیری. بعد سیخ رو که تهش یه دوربینه میکنن تو دهنت. آها. قبلش هم یه پیس‌پیس اسپری بی‌حس کننده ته حلقت میزنن. آقا این سیم رو میکرد تو حلق ما و یه جاش گفت اینجا از همه سخت‌تره و اگر قرار باشه دردت بیاد اینجاست. سعی کن قورتش بدی. اما آیا انسان میتواند وقتی دهنش باز است چیزی را قورت بدهد؟ نخیر نمیتواند. همین الان بیاین امتحان کنیم. یه تف تو دهنتون نگه دارین. حالا دهنا باز. زبونت رو هم پایین نگه‌دار. آ آ‌ آ آ آ. حالا قورتش بده. اگه تونستی.

خلاصه منم هرچقدر سعی میکردم همکاری کنم واقعا نمیشد. نکته‌ی مهم اینه که وحشت نکنی و نفس عمیق بکشی و بذاری لوله رو با آرامش بفرستند پایین.  لوله‌هه رفت پایین. تو تلویزیون اون کنار هم میتونی مری خودت رو نگاه کنی. حالا نکته‌ی بعدی، مگه مری تموم میشد... هی این لوله میرفت پایین و نمیرسیدیم به شکم. من مونده‌م غذا چطوری برمیگرده تو حلق من. یعنی کل این مسیر رو میره پایین و میاد بالا؟ جل‌الخالق.

 بعد یه جایی رسیدیم به معده و من رو شیکمم احساس کردم لوله‌هه رو. خیلی باحال بود. من فکر میکردم معده بالاتر از این حرفا باشه. یه جایی پشت قفسه سینه سمت چپ. در حالی که این یه جایی بود زیر قفسه سینه و سمت چپ. خیلی پایین‌تر از چیزی بود که فکر میکردم. خلاصه رسیدیم به معده. چی دیدیم؟ هه. دیدیم که غذا هنوز تو معده‌ست. بعد از 12 ساعت ناشتایی معده‌ی من هنوز حال نکرده بوده کل غذا رو رد کنه بره. اینجا بود که دکتره گفت احتمالا گستروپارسیس Gastroparesis است یعنی تنبلی معده. بعد یه سیم فلزی کردند توی لوله و دوباره درش آوردند. فکر کنم واسه نمونه‌گیری بود. اما نمیدونم  آخرش نمونه گرفتند یا نه. تا جایی که میدونم وقتی معده پره عملیات متوقف میشه. نمیدونم چون معده‌م پر بود بیخیال شدند و ادامه ندادند یا کلش همین بود. 

ها یه نکته‌ی مهم اینه که برای عکس برداری بهتر و اینکه بتونن اون تو رو ببینن یه گازی میفرستند همزمان توی بدن شما. یعنی گازه کلا در جریانه. حالا همه‌تون فکر کنین که وقتی یه عالمه گاز تو معده‌ی آدمه و دهنت هم همینجوری بازه و نمیتونی کنترلش کنی چی میشه؟ بله گلاب به روی همه‌تون تبدیل به صداهای نامتناسب میشه. دکتره احتمالا عادت داره اما من که کلی خجالت کشیدم. البته به من چه. مگه من هوا کردم تو معده‌م... خب یارو هوا میفرستی همین میشه دیگه. یا معده میترکه یا میزنه از دهن بیرون دیگه. واللا. 

هیچی دیگه بندوبساط تموم شد و لوله رو از حلق کشیدند بیرون و اون جادندونی که تو دهن بود رو هم درآوردند و آدم یه عالمه تف میکنه بعدش و تموم میشه همه‌چی. 

دکتره بهم گفت که زخم و اولسر ندیده اما احتمالا هرچی میاد بالا همین چیزاییه که معده فرایند نکرده (من هنوز باورم نمیشه که غذا کل اون مسیر رو بیاد بالا خیلی زیاده) بعد گفت که احتمالا تنبلی معده‌ست و درمان هم نداره و واسه اطمینان ازش یه آزمایشی هست که اول معده‌ت رو میشورن و خالی میکنن. بعد یه تخم‌مرغ رادیواکتیو میدن بهت میخوری و بعد 15 دقیقه یکبار ازت تصویر میگیرن ببینن کجای معده‌س. (الان که نوشتم بنظرم چرت و پرت اومد. رفتم گوگل کردم دیدم واقعا وجود داره)

هیچی دیگه ساعت 8 از خونه رفتم بیرون. 8:45 برگشتم خونه و کاملا سالم بودم که برم سرکار. اما یارو بهم گفته بود تا یک ساعت دیگه هیچی نخور و منم اون یک ساعت روگرفتم خوابیدم. بعد جمع کردم اومدم دانشگاه و وقت ناهار رو به جای ناهار خوردن رفتم پای میکروسکوپ کار کردم (چون تنها موقعی بود که میکروسکوپ خالی بود) و نتایج چرند و مزخرفی بدست آوردم و الان یه گزارش درست میکنم برای استادام که بگم آقا همه‌چی خرابه و ما چطور میخوایم این چرت‌وپرتا رو بکنیم مقاله. 

پ.ن. خدا هیشکی رو مریض نکنه. واقعا تا وقتی سالمین خدا رو شکر کنین حتی اگر بدترین پروژه‌ی دکترای روی زمین رو دارین. 

فستیوال

توضیح: این یک نوشته‌ی طولانی است. اما توش هیچ مساله‌ی مهمی نیست. تند تند بخوانید و دلتون خواست برید آهنگایی که لینک کردم رو گوش بدین و ایشالا خوشتون بیاد. 

نشسته‌م چای نعنام دم بکشه که بخورمش و یه تکونی به خودم بدم و برم سر کارم. امروز ساعت 11 لطف کرده‌م اومده‌م سر کار. گندش رو درآورده‌م خداوکیلی. عوض این دودر کردن‌هام بعدا باید آخر هفته رو بیام سرکار و این سزای کسیه که صبح‌ها ساعت نمیذاره که پاشه و میگه خودم هروقت بدنم خواست بیدار میشم. (بماند که ساعت هم میذاشتم احتمالا میزدم تو سرش و دوباره میخوابیدم). الان تو دفتر کارم نشسته‌م و در رو هم بسته‌م و پنجه رو باز گذاشته‌م چون یه بوی گاز عجیب غریب تو کل آزمایشگاه پیچیده که معلوم نیست گوگرده، متانه، چیه. هرچی که هست یه بوی فاضلاب‌طور ناجوری میده و خوف این هست که هرآینه منفجر شیم بریم هوا. اما خب همه دارن کم‌کم از ناهار بر میگردند سرکار و نهایت برخورد اینه که میگن ای بابا این بوی چیه. 

دیروز رفتم فستیوال. اولین فستیوال موسیقی بود که میرفتم. چندتا کنسرت تو هوای باز و کنارش هم یه عالمه بازی واسه بچه‌ها و بزرگترا و کلا یه محیط خوش و خندون واسه همه. البته فستیوالی که رفتیم مال موسیقی‌های فولک بود و خبری از راک سنگین و متال و این حرفا نبود. محیط خیلی خانوادگی بود در کل. منم تونستم تحمل کنم و بهم خوش گذشت. اول از همه اینکه هوا افتضاح بود. یعنی دو سه بار وسط روز با بارون غافلگیر شدیم و خوشبختانه هم‌خونه‌ایم یه شنل پلاستیکی بهم داده بود. وگرنه همه‌ی جونم خیس میشد. بماند که شلوارم خیس خالی شده بود و افتاده بودم به فین‌فین. فرض کن خواننده‌هه داد میزنه آماده‌این؟؟ همه میگن ههههههههه و بعد شترق. رعد و برق میزنه و بعد همه جیغ میزنن و میگردند دنبال یه سرپناه و خواننده‌هه هم همونجا میگه که شما بلژیکی‌ها با این هواتون. این تابستونه دارین؟

نکته‌ی اول تو فستیوال رفتن اینه که باید لباس داغون‌هاتون رو بپوشین. من این نکته رو نمیدونستم. شلوار تمیزه رو درآوردم پوشیدم که بعدش پشیمون شدم. ضمنا کفش پارچه‌ای پوشیدن تو فستیوال یک اشتباه بزرگه. چون احتمال گل و شل زیر پای جمعیت بالاست و میزنین کفشتون رو داغون میکنین. من یه چکمه تا مچ پای چرمی پوشیده بودم (بله وسط تابستون. اینه هوای زیبای بلژیک) اما بقیه چکمه لاستیکی باغبونی پوشیده بودند و عملا کار بهتری کرده بودند. هرچی لباستون پاره پوره‌تر و کروکثیف‌تر بهتر. چون یه جاهایی از خستگی میخوای بشینی رو چمن‌های گلی و هردیقه نمیتونی یه چیزی بندازی زیرت. همیشه یه عده خل‌چل و هیپی تو فستیوال‌ها ظاهرا دیده میشن که یهو میبینی یارو زیر بارون با مایو داره میپره بالا پایین و کفش هم نداره و وسط اون همه گل و شل پابرهنه‌س و باهاش که حرف میزنی میگه اینطوری به زمین احساس نزدیکی بیشتری میکنی. خداوکیلی آدمای عجیب‌غریب زیاد دیدم. یه سری‌هاشون رو که میدیدی با خودت فکر میکردی این از کجا نون میخوره؟ (که بعد جواب معلوم شد که حقوق بیکاری میگیرن). موها پارافین‌مال شبیه موهای باب‌مارلی (این پارافین‌مالی کردن مو رو بهش میگن dreadlocks) خیلی رایجه بین خجسته‌دل‌های اروپا. هم تو فرانسه از اینا من زیاد میدیدم هم اینجا. یا مثلا یه سری‌ها که عضو جنبش NoPoo هستند (که یعنی شامپو نمیزنن به موهاشون چون کف و شامپو باعث آلودگی آب‌های زیرزمینی میشه و ضمنا بشر سالهای سال شامپو نمیکرده موهاش رو) بعد مثلا یه سری دیگه بودند از اینا که یه عالمه تتوی ترسناک از ساق پا داشتند تا آرنج دست. یکی بود پیرن تنش نبود. از دور فکر میکردی بلوز توری سیاه تنشه. نگو تتو بوده همه‌ش. خلاصه این شاداحوال‌ها رو که میبینی با خودت فکر میکنی که من دارم با پی‌اچ‌دی‌م چیکار میکنم تو دنیا؟؟ 

برام جالب بود که خانواده‌ها بچه‌هاشون رو آورده بودند. از بچه‌ی یه ماهه دیدیم تا یه عالمه بچه‌ی 4-5 ساله. دم در ورودی هم بهشون یه گوشی‌های گنده میدادند که بذارن رو گوششون که صدای زیاد گوششون رو اذیت نکنه. یه خود ما هم یه سری صداگیر گوش دادند (از این گردالی‌ها که میذاری تو گوش که صدا رو کم میکنه) و من عملا یکی از کنسرت‌ها رو با اون تحمل کردم. وگرنه اون همه صدای درامز و کیبورد و گیتاربرقی گوشم رو منفجر میکرد. 

یه کار باحالی که تو فستیوال کرده بودند این بود که کنار آدمایی که کنسرت رو ایجاد میکردند یه خانومی بود به اسم سیندی که تپلی و بانمک بود و همه شعرها رو به زبون اشاره همزمان ترجمه میکرد. عملا یه کنسرت موسیقی برای ناشنواها هم ممکن شده بود و ناشنوا هم فکر کنم بود بین جمعیت. واسه ویلچردارها هم جایگاه جدا گذاشته بودند و با ویلچرشون میتونستند برن اون بالا و کنسرت رو ببینند و خیلی برام جالب بود که به فکر همه بودند در حین کنسرت. 

خود فستیواله یه شعار داشت که ما ecofriendly و equitable (اهل فن بگن اینو چی ترجمه کنیم؟ تعادل‌دوست؟) هستیم و به کره‌ی زمین آسیب نمی‌زنیم و این حرفا. یکی از مسایل آسیب‌زننده به کره‌ی زمین لیوان‌های یک‌بار مصرفه که اینجا مشکل رو یه جوری حل کرده بودند. ژتون میگرفتی و با ژتون اولت بهت یه لیوان میدادند. با ژتون‌های بعدی میتونستی نوشیدنی بگیری و در آخر میتونستی لیوان رونگه‌داری یا لیوان رو پس بدی و پولت رو بگیری. اینجوری دیگه لیوان ولو کف زمین نمیدیدی. نکته‌ی بعدی هم دستشویی‌ها بود. 

جونم براتون بگه که توالت‌ها عبارت بود از چادرهای پلاستیکی که درش با یه زیپ بسته میشد و توش یه سطل‌آشغال گنده بود و روی سطل آشغال هم یه نشیمن‌گاه توالت گذاشته بودند. شما کارت رو داخل اون سیستم انجام میدادی و از دستمال استفاده میکردی و بعد یه کپه خاک خرگوش بود با یه کفه که بتونی خاک خرگوش رو برداری بریزی تو اون سطل آشغاله و بعد بیای بیرون. آقایون هم میتونستند از آبریزگاه خودشون استفاده کنن (که من هنوز با این آبریزگاهها کنار نیومده‌م و فکر میکنم منبع بو و کثیفی باشه.) میومدی بیرون و دستت رو میشتی و میرفتی. اون سطل آشغال‌ها هم بعدا منتقل میشه به این جاهایی که کود طبیعی و کمپوست درست میکنند و خلاصه همه‌چیز کره‌ی‌زمین‌دوستانه. 

گروههایی که اهنگاشون رو گوش کردیم اول از همه aldebert بود که مدل اهنگایی که میخونی کودکانه‌ست اما موضوعای بامزه‌داره. مثلا یکیش در مورد این بود که نمیخواد بره مدرسه و همه‌ی کلک‌هایی که سوار میکنه واسه اینکه مدرسه نره. 
گروه بعدی که گروه کمتر معروفی بود و رو یه سن کوچیک بودند اسمشون بود Big noise. آدم اصلیه یه چیزی از خانواده تروپمت داشت که خیلی بانمک بود و اهنگای خیلی باحالی باهاش میزد و آهنگ مدل فولک میخوند باهاش. ملت هم همزمان باهاش میپریدند بالا پایین و پاهاشون رو مثل رقص کردی‌های خودمون تکون میدادند و خلاصه گروه باحالی بودند. وسط اجرای این گروه بود که یک دفعه سیل اومد و همه له شدند زیر بارون. یه عده فرار میکردند زیر چادر غذافروشی‌ها. یه سری دیگه لباس‌هاشون رو درآوردند و با لباس‌زیر (مایو تنشون بود) وایسادند بقیه‌ی اجرا رو گوش کردند (این تکنیک لخت شدن زیر بارون حرکت خوبیه چون بعدا زود خشک میشی. اما احتمال سرما خوردن خیلی بالاست) یکی هم مثل من بدو بدو شنل پلاستیکی رو از کیفش درمیاورد و میکشید کله‌ش. 

بعد یه آقایی اومد که آموزش رقص لاتین میداد و بهمون یه‌کم چاچا یاد داد و یه کم رومبا. ما که آخرش نفهمیدیم چی شد. من کلا در حال عربی و بندری رقصیدن بودم اون وسط و هم‌خونه‌ایم کتیا هم که باهام اومده بود هم کلا بالا پایین میپرید یا درجا میزد. مجبور بودیم بلند بلند بشمریم که قدم‌ها رو اشتباه برنداریم و پای همدیگه رو له نکنیم. 

گروه بعدی که من تو خونه وقتی بقیه اهنگاشون رو میذارن خیلی دوست نداشتم اما کنسرت خیلی باحالی اجرا کردند boulevard des airs بود. (این آهنگی که لینک دادم خیلی ملو و یواشه) یکی از خوانندهاشون اومد جلو سن و پرید رو جمعیت و مردم با دست بردنش اینور اونور و کلا خیلی باحال بود. 

گروه بعدی که من اصلا پول فستیوال رو دادم که برم اینا رو گوش کنم Oldelaf بود. برای من گروه oldelaf نماد اینه که چقدر فرانسه بلدم. یادمه واسه درس فرانسه‌م تو بلژیک هرکس باید یه آهنگ میاورد و میذاشت که کلاس گوش کنه و بعد در موردش حرف بزنیم. من خیلی دنبال اهنگ گشتم و همه‌ش چیزهای غمگین پیدا میکردم تا اینکه یک‌روز این جواهر پیدا شد: 
Oldelaf- Le café

همین الان بذارینش و گوش بدین. (پایین همین پست گذاشتمش) بیشوخی همین الان این متن رو ول کنین و برین 3 دقیقه آهنگ خنده‌دار گوش کنین (زیرنویس انگلیسی داره). داستانش اینه که یارو در طول روز یه عالمه قهوه میخوره و یهو رد میکنه و قاطی میکنه و عصبی میشه و در نهایت 14 روز خودش رو تو آشپزخونه حبس میکنه و فقط قهوه میخوره. 

دفعه اولی که این آهنگ رو شنیدم خیلی چیزهاش رو نمیفهمیدم. اما تصمیم گرفتم مثل همه‌ی آهنگای فارسی که حفظم این یکی رو حفظ کنم و خلاصه انقدر گوشش کردم که الان میتونم تندتند بخونمش از حفظ. بقیه‌ی آهنگای oldelaf هم بامزه‌س و چرت‌وپرته. واسه من که هنوز گاهی متن آهنگها غافلگیرم میکنه متن اهنگای این گروه جالب و خنده‌داره و خوشم میاد از لای تندتند خوندنش یهو میفهمم که هه گفت فلان و بعد قارقار میخندم. مثلا این رو ببینید:

Ce n'est pas très intelligent
Que de se brosser les dents
Avec un couteau à pain
Quand on est un petit lapin
Il vaut mieux, il vaut mieux
Courir dans le bois près des sources
Pendant que, pendant que
Sommeille le Gros Ours

میگه خیلی کار عاقلانه‌ای نیست که وقتی یه خرگوشی با یه چاقوی نون دندونات رو مسواک کنی بهتره بری تو جنگل کنار چشمه‌ها بدویی تا خرس گنده بیدار نشده. 

(به عقل من شک نکنید. من دکتر میشم یه روزی)

کنسرت بعدی Alice Francis  بود که من اصلا نمیدونستم کیه. اما اجراش بامزه بود و یه لهجه‌ی غیرفرانسوی باحالی داشت و آدم لذت میبرد که یه غیر فرانسه زبان با خیال راحت با لهجه‌ی زاغارت حرف میزنه و همه هم براش هورا میکشن. 

دیگه یه ربع از اجرای این دختره که گذشت به کتیا گفتم بیا برگردیم خونه. درجا رو پام پریده بودم و پام درد میکرد و یک ساعت هم رانندگی باید میکردم و نمیدونم بذارمش به پای پیری و بیحوصلگی یا فکر اینکه دوشنبه باید برم سرکار یا بارونی که اومد و همه زندگیمون خیس بود که گفتم جمع کنیم بریم. اونم گفت دوتا اهنگ دیگه گوش کنیم لطفا و خلاصه دوتا اهنگ هم برای رضای کودک درون کتیا و خودم گوش کردیم و بعد تو گل و شل جمع کردیم و 20 دقیقه راه رفتیم تا برسیم به ماشین و بعد یک ساعت رانندگی تا خونه. توی ماشین هم فوتبال آلمان- آرژانتین رو گوش کردیم  نزدیک خونه که بودیم آلمان گل زد و خلاصه جام جهانی هم تموم شد. 

الانم دیگه من چای‌م رو بخورم و برم دنبال کارم که یه ذره مفید باشم در زندگیم. 

Le Café

غاز و مرغ‌های ما و همسایه

دوستها و آشناهایی که اینجا دارم هیچکدومشون مقیم دائم اروپا نیستند. هیچکس هم زندگی ثابت و stableی نداره تو یه شهر/ کشور خاص که بخوای از تجربه‌شون استفاده کنی. در کل یه عده آدمیم که به اندازه‌ی هم یه چیزایی رو می‌دونیم و یه چیزایی رو نمیدونیم و هرکدوم از قوانین یا شرایط هرچند وقت یکبار غافلگیرمون میکنه و دونه دونه باید کشفشون کنیم.

وقتی معاشر دوروبرت کسی نیست که بیرون ایران ثابت شده باشه یه حرف همیشه تو همه‌ی دورهمی‌ها و صحبت‌ها زده میشه و اونم اینه که برگردیم ایران یا نه. اینجا یه زوج هستند که خیلی جدی میخوان حتما برگردند ایران و اصلا به زندگی بیرون ایران فکر نمیکنند. همه کارهاشون رو همراه با ایران تنظیم میکنند و کلا اصلا بیرون ایران زندگی کردن براشون محل سوال نیست. یه جورایی عقیده‌شون اینه که ما بی‌غیرت نیستیم که کشورمون رو ول کنیم (نقل لغت به لغت آنچه گفته میشه). یه زوج دیگه هستند که بچه دارن و کلا دارن زندگیشون رو تثبیت میکنند بعد از 5 سال زندگی بیرون ایران اما هنوز نصف دلشون با ایرانه. تو ایران خانواده‌ی پرجمعیت و بزرگی دارند و الانم بچه رو دست‌ تنها بزرگ کردن سختشونه و هرچندوقت یکبار میگن عجب غلطی کردیم تنهایی اومدیم بیرون ایران هم خودمون رو به دردسر انداختیم و هم بچه‌مون تنهاست و هم مادربزرگ پدربزرگش رو نمیبینه و ما هم کسی رو نداریم دو دیقه بچه رو بی‌رودرواسی و منت نگه‌داره و خلاصه احساس می‌کنند که امکاناتی که تو ایران داشته‌ند رو از دست داده‌ند. یه دوست دیگه دارم که دوتا بچه داره و اون هم دست تنها براش بچه بزرگ کردن سخته و در عین اینکه بچه‌هاش رو دوست داره گاهی میگه کاش با بچه دست تنها نبودم و کاش بچه نداشتم و ما که هیچ‌وقت اینجا جا نمیفتیم اما به خاطر بچه‌هامون هرجا میریم که اونا خوش باشن. اگر بچه تو اروپا زندگی بهتری داره من حاضرم رنج ایران نبودن رو به جون بخرم و اروپا بمونم. 

اینا میشن زوج‌ها.
مجردهایی که میشناسم یه مقدار ناله‌شون کمتره. اما بین اروپا بمونیم و برگردیم ایران و بریم آمریکا در حال قل خوردنند. هرچند

​ وقت یکبار  بحث منجر به دعوا میشه که اروپا بهتره یا امریکا و دست جمعی خیلی چیزها رو نمیدونیم و میشینیم بیخود حرف میزنیم و خودمون رو خسته میکنیم و آخرش هیشکی حواسش نیست که همچین انتخابش دست ما نیست و هرجا کار پیدا شد و پول دادند باید جمع کنی بری همونجا. کسی منوی کشورها رو نیاورده جلوت و تو هم خیلی مشتری خوش پاسپورتی نیستی که بگی ایش از فلان‌جا خوشم نمیاد. 

بیرون اومدن و کنده شدن از ایران فرایند آسونی نیست. خیلی‌ها راحت پشت سرش میذارن. خیلی‌ها هم سختشون میشه و همیشه تو ذهنشون هست که زیر آسمون ایران زندگی آرومتر و بهتر بود و خانواده گرمتر بودند و رفاهمون بیشتر بود و چمدونم شان اجتماعی بالاتری داشتیم و ممکنه برگردیم بهش. 

من برام مدتی هست که ایران خارج از معادله‌س. تنها چیزی که به ایران وصلم میکنه خانواده‌مه. میدونم که شان اجتماعی بالاتری داشتم تو ایران و آدم فرهیخته‌تری بودم که تاتر و سینما و کنسرت و جلسه کتابخوانی و نقد و بررسی فلان و بهمان می‌رفتم و اینجا یه دانشجوی خارجیم که خیلی از این کارا رو نمیکنم. اما به ازای هر یک سال دور بودن از ایران فاصله‌م از جامعه‌ش بیشتر و بیشتر شده و اگر بنا به برگشتن باشه باید یه دوره گذار طی کنم و تو خود ایران دوباره انتگره شم. بذار اینجوری مثال بزنم. وقتی از ایران اومدم بیرون یه سوراخی وجود داشت هم قد و قواره‌ی خود من. اگر یک ماه بعد برمیگشتم تو همون سوراخ جا میشدم و دوباره جا میفتادم تو زندگی خودم. اما الان قدوقواره و شکل سوراخه عوض شده یا شاید قدوقواره و شکل من عوض شده. بخوام برگردم باید خودم رو خیلی کوچیک و بزرگ کنم و عوض کنم تا اندازه‌ی سوراخه بشم و دوباره زندگی رو از سر بگیرم. با عرض یک نکته‌ی مهم "اگر آدم‌های مهمم (خانواده نزدیک) تو ایران نبودند کسی در ایران منتظر من نبود". مصداق بارز چو تخته پاره بر آب رها رها رها من.

حالا اینا رو گفتم واسه اینکه بگم دیروز یکی از دوست‌ها داشت یه حرفی میزد که به نظرم خیلی درست نیست. داشت تعریف میکرد که با یه دختری از کشور آذربایجان حرف میزده و ازش پرسیده که روزا چیکار میکنی؟ گفته میرم سر کار و میام خونه و یه غذایی درست میکنم و مقاله‌ای میخونم و میخوابم تا فردا. بعد طرف پرسیده که خب آخر هفته چیکار میکنی؟ گفته که هیچی بیدار میشم و یه لباس میشورم و مقاله‌ میخونم و غذا درست میکنم و خواب. بعد دوستمون پرسیده که دلت نمیخواد برگردی آذربایجان؟ و طرف گفته که نه و اصلا قصد برگشتن ندارم و دوست ما داشت میگفت که یعنی طرف واسه همچین مدل زندگیی آذربایجان رو ول کرده و اومده تو اروپا؟ و معتقد بود که طرف آذربایجانی خودش رو گم کرده و بی‌غیرتیه که کشورت رو ول کنی و تازه زندگی خیلی باحال و سرشار از ماوقعی نداشته باشی. 

من میفهمم که توصیف یارو از زندگیش خیلی یکنواخت و boringئه. اما مگه ماها داریم چیکار میکنیم؟ (البته دوستمون معتقد بود که ما هم زندگی خوبی نداریم و در نهایت باید برگشت ایران و این زندگی واسه آدم زندگی نمیشه) اصلا مگه آدم قراره چیکار کنه؟ مگه تو ایران صبح تا شب مهمونی بودیم (البته یه سری هستند که خوش به حالشون) یا مثلا مگه تو ایران مردم شبانه‌روز در حال بانجی جامپینگن که تو اروپا وقتی درس میخونی و میری لباست رو میشوری و میای خونه زندگیت بده؟

من

​ بیشتر فکر میکنم که نفس کارمندی و کار دانشجویی و این چیزاس که باعث میشه زندگیمون یکنواخت باشه و ​

​همچین

​ فرقی نداره اگر ایران بودیم و بیرون ایران می‌موندیم. البته قطعا تعداد رفت‌و‌آمد‌ها و موقعیت‌هایی که بتونی توش عرض اندام کنی بین دوستات و خانواده‌ت بیشتر بود. اما آیا این چیزا کیفیت زندگی رو اونقدر می‌بره بالا که بیارزه؟

اصلا تا چه حد باید از جایی که هستی احساس رضایت کنی تا بیارزه؟ با توجه به اینکه نمیتونی زندگی بیرون ایران و داخل ایران رو همزمان تجربه کنی اصلا چطوری میشه سنجید که آیا میارزه یا نه؟ آیا نه تنها اون دوستم چرت میگه بلکه منم چرت میگم؟ آیا یه عده آدمیم که داریم سال‌های عمرمون رو تلف میکنیم و به جا اینکه پاشیم بریم گلا رو بو کنیم داریم ساعت شنی رو نگاه میکنیم و یکی میگه از اونوریش بهتره و اون‌یکی میگه از اینوریش بهتره. 

موافقید که همه ول معطلیم دور هم؟