Friday, December 26, 2008

چرا شروع کردن کاری که بلد نیستم "اینقدر" برای من سخت و عذاب‌آوره که در واقع حاضرم هرکاری بکنم، یا هرطور دیگه‌ای مشکلم رو حل کنم (بیل بزنم مثلا، یا گاوآهن ببندم به خودم و در منطقه راه برم) اما کاری که بلد نیستم رو شروع نکنم؟
موقع آموزش شنا، عموما در طی یک جلسه معلم شنا شاگردها رو پرت می‌کنه تو بخش عمیق استخر و صبر می‌کنه تا شاگردش با دست و پا زدن اجباری خودش رو روی آب نگه داره. بی‌رحمانه به‌نظر میاد، اما موثره. با همین یک جلسه پرتاب شاگردها در آب، همه عادت می‌کنن و دیگه بخش عمیق استخر رو "هیولایی که الان منو می‌خوره" تصور نمی‌کنن.
براهمین بارها سعی کرد‌ه‌م خودم رو ملزم به استفاده از روش جدید کنم. دقیقا به زور. اما بنظرم حتی آستانه تحملم برای برخورد با مشکلات ایجاد شده در حین استفاده از روش جدید خیلی پایین‌تر از روشهای قدیمیه. به همین دلیل، وقتی یه‌جای کار خراب می‌شه، یا نمی‌فهمم چرا اینطوری شد، بلافاصله به روش آشنای قدیمی پناه می‌برم.


Tuesday, December 23, 2008

سر نخ ماجرا رو گرفتم کشیدم ببینم از کجا شروع شده و خب پیداش کردم، تقریبا می‌شه اینو (+) شروع ماجرا بدونم. هنوز به اون نتیجه‌ای که می‌خواستم نرسیده‌م و گشتن برای پیدا کردن داده‌های آماری بیشتر، نه‌تنها مطلوب و موثر نبوده، بلکه فقط باعث سردرگمی و خستگی بیشترم شده.
و خب حرف حسابی‌ای که دیروز شنیدم رو می‌شه این‌جوری جمع‌وجورش کرد که "وقتی برای دفاع از خودت دائما زره تنته وزنش قاعدتا آزارت می‌ده"
باید نشست معادله‌ای حل کرد، کتابی خوند، چمیدونم، خلاصه یه‌کاری کرد تا فهمید عوارض کدوم کمتره، چون در هر صورت هردوشون به اندازه‌ی کافی نامطلوبن.

Saturday, December 20, 2008

یکی از اتفاق‌های بد دنیا این است که مجبور شوید بروید یکی از این فرم‌‌های "طرح پایش سلامت روان" را پر کنید. طراح سوال در این فرم‌ها پایش را روی پایش انداخته و هرچه سوال مکفی و تعیین کننده از زندگی شما به ذهنش رسیده در آن گنجانده است. در واقع طراح سوال نسبتا خوب عمل کرده، چون هر سوالش شما را با توده‌ای از فکر‌ها و خاطراتتان مواجه می‌کند. مجبورید همه‌شان را بصورت چکیده به‌یاد آورید و در نهایت خلاصه‌ی ماجرا را از بسیار موافق می‌باشم، تا کاملا مخالف می‌باشم مقداردهی کنید. به عبارت دیگر، می‌بایست کپسولی از زندگی خودتان را قورت دهید و راجع به مزه‌ش هم اظهار نظر کنید.
علاوه بر اینها، سوالهای بسیار بد دیگری هم وجود دارند، خاطرتان هست آن آت‌وآشغال‌هایی را که از بس نمی‌دانستید چه خاکی به سرشان بریزید، تصمیم گرفتید ازشان بدتان بیاید ولی فکرشان را نکنید و در نتیجه آنها را با خاک‌انداز زیر قالی قایم کردید؟ سوالهای بسیار بد، آنهایی هستند که لبه‌ی قالی را یک‌ذره کنار می‌زنند. نه آنقدر که آت و آشغال همه‌جا را بگیرد؛ آنقدر که یادتان بیاید "اَه، این هنوز اینجاس."


Wednesday, December 17, 2008

ملت؛ متوجه باشيد که اين تعطيلي چند روزه جمعه تموم مي‌شه و ديگه تعطيلي‌ها به مناسبت عيد و شادي تموم مي‌شن و مي‌افتيم تو محرم و صفر و نزديکترين عيد مذهبي بعدي 25 اسفنده (دهه فجر تو ماه صفر ِ و کلا توقعي نداشته باشين ازش). خلاصه که شکر نعمت کنيد و هرچقد دلتون مي‌خواد از برنامه‌هاي مفرح تلويزيون و گل‌هاي سرميز اخبار و آيکون رنگي‌پنگي گوشه کادر شبکه‌ها لذت ببرين که تا 3ماه ديگه هيچ خبري نيست.
 آذوقه شادي‌تون رو  جمع کنيد که دو ماه ديگه هرجا رو نگاه مي‌کنين يا گل و شل و برفه، يا داربست سياه

Saturday, December 13, 2008

دلم مي‌خواهد بدانم ما ملت (ايراني جماعت منظورم است)، چه خصوصياتي داريم، که وقتي امام غايب، ظاهر شود (اين‌طور که عالمان دين مي‌گويند، و فرضمان الان اين است که لابد درست مي‌گويند) جمع کثيري از 313 يارش را قرار است ايراني‌ها تشکيل بدهند.
شجاع‌تريم؟ باهوش‌تريم؟ سياست‌ جنگي حاليمان مي‌شود؟ جان بر کف‌تريم؟ وقتي قول مي‌دهيم سر حرفمان هستيم؟ بانفوذتريم؟ حکيم‌تريم؟ صبورتريم؟ بي‌نيازتريم به مال و دار دنيا؟  عبوديتمان به درگاه خدا زياد است؟ دقيقا چه گُلي به سر داريم که قرار است فتح‌الفتوح دنيا با همکاري ما صورت بگيرد؟

فرض کنيد يک جا نشسته‌ايم، من يک مرتبه مي‌گويم، واي فلاني تو چقدر خوبي و يک امتياز مثبت به تو مي‌دهم، تو از آن‌ور مي‌گويي فلاني خيلي پاک است، يک امتياز مثبت به او مي‌دهي، اين امتيازها بين خودمان مي‌چرخد و در پايان بحث، همه‌مان آدم‌هاي درجه يک و چند ستاره هستيم. حالا فردايش بوق برمي‌داريم و گوش فلک را کر مي‌کنيم که چه نشسته‌ايد که من شخصي‌ هستم با صفات نيکو، دارنده‌ي چندين ستاره و اصلا کي از من بهتر براي انجام کارهاي مهم، هرکس من را نپذيرد نادان است و نيکويي نمي‌داند.

حدسم اين است که براي ماجراي بالا، اتفاق مشابهي افتاده است.

پ.ن. دلم مي‌خواد يک آدم کلا معتقد به ماجرا (هم ظهور و هم اينکه ايراني‌ها قرار است يار امام ظهور کرده باشند)، براي اين مطلب کامنت بگذارد، من ازش چيز ياد بگيرم...لابد يک صفت عاليه و ناز در ما وجود دارد که به همه نکبتمان مي‌ارزد.

Tuesday, December 9, 2008

دردسر دارم در مصاحبت‌هايم با دو دسته از آدم‌ها.
غالبا آقايان و خانم‌هاي بالاي چهل سال.
آقايان، دائما شرح موفقيت‌ها و فتوحات و رفتم حقم رو گرفتم و سياست فلان است و اقتصاد بهمان است و عرايضشان من باب جامعه را ارائه مي‌دهند و تو اگر مي‌خواهي مصاحب خوبي باشي بايد قيافه‌ات هيجان‌زده و "آه خداي من چه تحليل فوق‌العاده‌اي" و "عجب، فراست و کياست و ريزبيني خاصي" تحويلشان بدهي.
خانم‌ها هم دائما شرح از خودگذشتگي‌ها، صبوري‌ها، "من مي‌دونستم آخرش خراب مي‌شه ولي به روش نياوردم‌"ها، "من هميشه به فکرشونم و خير مي‌خوام براشون" و "من ديگه واگذارش کردم به خدا" تحويل مي‌دهند و تو هم بايد با چهره و بيان و لغات و خلاصه هرجوري که بلد هستي، بهشان بگويي که پاسخ همه‌ي اين مهرباني‌ها رو روزي خواهند گرفت و آن‌ها يک فرشته بوده‌اند و هستند.
اين کارها را غالبا انجام مي‌دهم و نتيجه‌اش هم عموما خوب است (طرف خوشحال است و بشدت علاقمند به مصاحبت‌هاي بعدي)، اما خودم در ادامه‌اش اصلا احساس جالبي ندارم.




پ.ن.: جناب آقاي آرش زرتشت، دانشجوي ساعي و کوشا، دارنده‌ي دستگاه زيراکس نصب شده در محل، احوال شما؟


تلويزيون دعاي عرفه را نشان مي‌داد، يکي مي‌خواند و عده‌اي آرام به کتابچه‌هايي که دستشان بود نگاه مي‌کردند، عده‌اي هم زارزار گريه مي‌کردند، تلويزيون هم تاکيد خاصي بر نشان دادن گريه‌ها مي‌کرد (لابد رقت قلب مي‌آورند).
بين کل جمعيت فقط يک نفر بود که لبخند مي‌زد، به جان خودم لبخند مي‌زد، لبخند الکي هم نمي‌زد، قيافه‌اش راضي و خوشحال بود از هرآنچه‌ که اتفاق افتاده و دعايي که داشت خوانده مي‌شد و لابد هزارجور چيز ديگر.
ديدن همان يک نفر تا شب حالم را خوب نگه داشت. گفته مي‌شود هرکس در روز عرفه، در صحراي عرفات وقوف کند همه گناهانش آمرزيده مي‌شود. و گفته‌اند واي بر کسي که در عرفات وقوف کند و باور نکند که گناهانش آمرزيده شده.
به‌نظرم آن يک نفر واقعا قضيه را باور کرده بود. مبارکش باشد آمرزشي که لبخند پشت‌بندش، بنده ديگري  را 24 ساعت سرخوش نگه داشته بود.