این نوشته قروقاطی‏ست و به مرور زمان بهبود خواهد یافت.

تز می‏نوشتم این چند‏وقت و در حین نوشتنش چیزهای زیادی به فکرم رسیده (چون اصولا وقتی تز مینویسید مغرتان آمادگی حل همه مشکلات بشری را دارد، فقط به شرط اینکه این تز‏ تمام شود) خب الان تز تمام شده، دوبار ادیت شده و برای بار سوم در طی هفته آینده ادیت خواهد شد. خیلی برام جالب بوده این ماجرای چندین و چندبار ادیت کردن و خداوکیلی اولین بار در زندگیم است که یک چیز رو بیشتر از 1 بار ادیت می‏کنم. اما نتیجه بسیار عالی‏ست. ملت عزیز، شما را توصیه می‏کنم به ادیت کردن و بهبود دادن.
یک لیستی درست کرده بودم چندوقت پیش، گذاشته بودم کنار که وقتی تولید علم تموم شد، بشینم در مورد اونها بنویسم. عمده ماجرا این بود که متن‏های زیادی رو به فارسی ترجمه کنیم تا دسترسی برای عموم زیاد بشه، ماجراهای فارسی رو به انگلیسی، فرانسه، اسپانیولی (چه بسا عربی) خالاصه زبان‏های رایج بنویسیم بلکه یک مقدار از این جزیره‏ای که داریم بیایم بیرون و ارتباطمون با بقیه دنیا از طریق پرتاب بطری حاوی نامه در اقیانوس نباشه. و بعدش هم فکر نکنیم که آی چرا تونس خبراش پوشش داده می‏شد و مال ما نه. ضمنا می‏خواستم یک اشاره‏ای هم بکنم به نحوه ارائه مطلب. من که سواد و علمش رو ندارم، درسش رو هم نخوندم. اما به عنوان کاربر عادی می‏فهمم وقتی یک متنی بشدت طولانیه، حال ندارم بخونمش (فرق نمی‏کنه تو روزنامه باشه یا آنلاین یا منتشره در گودر -- و قویا معتقدم که گودر این بلا رو سرمون نیاورده). الان یک مثال ساده می‏زنم:

اون چندین سال پیشها که بهار روزنامه‏ها بود، ما چندتا چندتا روزنامه می‏خریدیم و سعی هم می‏کردیم که بخونیم همه صفحه‏های همه‏شون رو. اما نمی‌رسیدیم. خوندن روزنامه زمان می‌برد و ما هم حاضر نبودیم قبول کنیم که فلان‌قدرش رو نخوندیم. اوائل، قسما‏های نخونده رو با قیچی می‏بریدیم و لای تقویم می‏ذاشتیم برای خوندن. اما بعد دیدیم که نه تنها زیاده بلکه مثلا دو مطلب رو از پشت‏وروی یک برگ نخونده‏این و نمی‏شه بریدش. نتیجتا شروع کردیم به علامت‏گذاری با ماژیک. کپه روزنامه می‏موند و اگر وقت می‏شد آخر هفته روزنامه‏های جمع شده‏ی کل هفته رو می‏خوندیم. اما اگر قرار بود مهمون بیاد، باید توده روزنامه رو یک جایی می‏گذاشتیم. نمی‏شد وسط پذیرایی ولو باشند. (نحوه ولو شدن بر حسب روزهای هفته در جهت عقربه‏های ساعت بود. مثلا برای شنبه، سه تا روزنامه ماژیکی شده از بالا تا پایین چیده شده بود، یک شنبه به همین ترتیب. اگر روزنامه‏ها مال دوهفته بودند هم دیگه بدتر، روزنامه‏های هفته جدید، روی روزنامه‏های هفته قبلی قرار می‏گرفتند. خواننده الان باید متوجه شده باشد چه بازار شامی بوده اون وسط) خلاصه مهمون می‏اومد، عید می‏شد، خونه‏ تمیز کردن داشتیم، مجبور می‏شدیم روزنامه‏ها رو جمع کنیم. آیا روزنامه‏ها روز ریخته می‏شدند؟ هه هه. نخیر. روزنامه‏ها به انبار منتقل می‏شدند (مامان این سری که رفته بود انبار یک قوطی نم‏دونم چی‏چی بیاره، نشسته بوده اونجا به طوس و جامعه خوندن :))) ) خلاصه عرض کنم، اون‏موقع هم مطلب بسیار طولانی احتمال نخونده شدندش زیاد بود، چون می‏گفتی بذار فلان موقع بخونم که حواسم جمع باشه. نخونده می‏موند و به انبار منتقل می‏شد. الانم حکایت گودر همینه. با این فرق که تعداد نخونده‏ها جلو چشمته. می‏بینی و فکر می‏کنی "هیهات، من قبلا چه متن بخوانی بودم و الان چه تکتولوژی‏زده‏ی کوته حوصله‏ای هستم"

برمی‏گردم به چیزهایی که داشتم می‏گفتم. فکر می‏کنم مفید خواهد بود اگر تولید محتوا زیاد بشه و فکر می‏کنم حیاتی‏ست که محتوای تولید شده برای خواننده عادی قابل خوندن باشه. چیزی که برام مهمه (و نظرتون رو بگین در موردش) اینه که ملت عادت کنند اگر فلان چیز رو نمی‏دونستند سرچ کنند و مطمئن بشن که می‏شه پیداش کرد. نه‏اینکه زنگ بزنن به فلانی که تو فامیل خیلی چیزمیز می‏دونه و هرچی اون گفت، پس همون درسته.
غیر از اینها فکر می‏کنم علاوه بر مطالب نوشتنی (من کلمه نوشتنی رو به مکتوب ترجیح می‏دم چون بامزه‏تره و ساده فهم‏تر) فکر می‏کنم خوب باشه که محتوای شنیدنی و دیدنی هم زیاد بشه. کسی که از ایران میخواد چیزمیز بدونه، بخاطر سرعت داغون اینترنت قاعدتا نمی‏تونه چیزی رو نگاه کنه یا گوش کنه. مگه اینکه مطلب خیل مهم باشه و طرفم حوصله داشته باشه که بذاره 45 دقیقه دانلود شه. اما شخص خارج‏نشین یا غیرایرانی‏هایی که ما دوست داریم باهاشون ارتباط برقرار کنیم، خداوکیلی حال نداره بشینه 40 خط ماجرا بخونه. یک ویدیو کوچیک یا یه فایل شنیدنی، احساس و اصل ماجرا رو خیلی سریعتر منتقل خواهد کرد.

متن داره طولانی می‏شه و با توجه به قانون: Suppress, suppress, suppress (خلاصه کن- پاک کن تا جایی که می‏تونی) خودمم نباید زیاد بنویسم. فقط دلم می‏خواد این آخر اضافه کنم که چرا دارم اینها رو می‏نویسم و چرا فکر می‏کنم مهمه.

بعد از ماجرای هاله سحابی، خیلی فکر کردم که مملکت به لجن نشسته و جدا نه قابل اصلاحه نه امیدی به اصلاحش هست. دروغ چرا، هنوز هم خیلی امیدوار نیستم. لیستی که نوشته بودم از کارهایی که در موردشون اینجا بنویسم رو هم می‏خواستم بزنم پاک کنم که نه چشمم بهش بیفته نه فکر کنم حالا با این قرتی‏بازیها چیزی عوض می‏شه. اما خوشبختانه آدمها زیاد نوشتند از هاله و زیاد حرف زدند از جوری که اونها فکر می‏کردند. من نه علم جامعه دارم، نه علوم انسانی خونده‏م و نه چیزی می‏دونم (اونی که خونده وظیفه داره بنویسه در موردش) اما با خودم فکر کردم اگر احیانا اتفاقی در مملکت افتاد. بهتره اون موقع همه‏چیز از صفر شروع نشه. بهتره اگر کسی خواست علم سرچ کنه، تو ویکیپدیا بتونه مطلب رو به فارسی پیدا کنه و اگر یک غیرفارسی زبان خواست بدونه که کلا ایران چیست و چی شد، یا فلان غذاشون که خوشمزه‏س چطوری درست می‏شه، بتونه آنلاین پیداش کنه.

چه بسا اگر با سوادتر بشیم، یا دسترسیمون به دانستنی‏های دنیا بیشتر بشه، وضع بهتری داشته باشیم.

پ.ن. مواردی که این بالا بهشون اشاره کردم رو بعدا به تدریج توضیح خواهم داد اما تاکید می‏کنم که اونایی که درسش رو خوندن باید بیشتر حرف بزنن.

امضا:
رد