تا الان 4 تا پاراگراف مختلف نوشته‌م و پاک کرده‌م. من قبلا چطوری میومدم حرف میزدم؟ پست‌های قدیمیم رو نگاه می‌کنم با خودم می‌گم باریکلا کودک جان. چه حرفا. چه فکرا. از وقتی پام رو از مملکت گذاشته‌ام بیرون بجز غر آی هوا خوبه؛ هوا بده؛ درس زیاده؛ صابخونه‌م حماله و اینا حرف دیگه نزده‌م. خرفت شده‌م لابد. من تو تهران چطور زندگی میکردم؟ منطورم اینه که زندگیم چه‌طوری بوده؟ خوشحال نبوده‌ام. این رو به طور واضح می‌دونم و یادمه. اما آیا الان خوشحالم؟ نه والا. شده‌م مثل یک چهارپا تو یه چاله. هرچقدرم سعی می‌کنم یورتمه برم به سمت بالا؛ سم‌هام دارن درواقع گودال رو عمیق‌تر میکنن. بین 3 سال گذشته؛ یعنی از وقتی که از ایران اومده‌ام بیرون، الان در پایدارترین حالت ممکنه قرار دارم. یهو امتحانی ندارم که روی سرم خراب شه، مشق هم ندارم. این مشق و امتحان نداشتن یک بهبود اساسی تو زندگی آدم ایجاد می‌کنه. هاه. الان یادم اومد که از دو هفته پیش که امتحانای هم‌خونه‌ای من شروع شده من یادم بوده که بیام تو وبلاگم یه پستی بنویسم و خدا رو شکر کنم از اینکه دیگه مشق و امتحان ندارم. خوبه یادم اومد. خوشحال شدم الان. حقیقتش اینه که من خیلی یاد این وبلاگ مرحوم و بیچاره می‌کنم روزها. قبلا برویی داشت. بیایی داشت. الان همینجوری افتاده اینجا. بارها دلم خواسته آدرسش رو عوض کنم. فقط به‌خاطر وجود دقیقا 3 نفر آدم که اونها نباید آدرسا ینجا رو پیدا میکردند و من هم بهشون نداده بودم و حالا پیدا شده دیگه. نمی‌دونم اصلا میخونن یا نه. من ترجیح میدم نخونن. اما آدرس عوض کردن واسه اینکه فلانی نخونه ولله یکی از مسخره‌ترین کارهای رو زمینه. من از ریخت اون موش قرمز اون بالا شرم می‌کنم که همچین فکرایی به کله‌م میزنه...خلاصه اینجا با همن اسم و وضع خواهد چرخید. هوم. یه چیز دیگه. امروز این پست مسیر یک ذره رو دیدم. یادم افتاد که پالپ یه اصطلاحی داشت. میگفت فلان‌چیز فضای قبل انقلاب داره. این اصطلاح رو در مورد چیزایی که متروکه شده بودند بکار می‌برد. مثال: "شهربازی یه فضای قبل انقلاب داره". متوجه میشین ماجرا رو؟ اون سطل آشغال گنده‌های شهربازی رو یادتون بیاد؛ که فایبرگلاسی بود و رده‌رده فیبرها رو هم اگه دست میکشیدی احساس میکردی. اصلا زنگشون؛ مدلشون. پشمکا. این که دکه گنده وجود داشته باشه واسه پاپ‌کورن. از وقتی که اون پالپ اون جمله رو در مورد شهربازی کفت؛ من هروقت یاد شهربازی میفتم یه جوری مورمورم میشه. انگار مثلا همه اون چزا زنده‌بوده‌اند و مرده‌اند الان و اصلا یه حالت زامبی-هیولایی دارن. آزارنده‌ترین تصویر هم یکی مال اون سنجاب گنده‌ایه که قطار از بغلش رد میشد؛ یکی هم اون عروسک کابوی که دست‌وپاش رو تکون میداد و میگفت اگه جرات داری تیر بزن به من. سنجابه خودش ترسناک نیست. اما من از اون تیکه سنجابه بدم میومد. چون از سنجابه که رد میشدی قطاره یهو از وسط شهربازی دور میشد، می‌رسید نزدیک میله‌های حصار و اونورش هم اتوبان. همون موقع هم قلب من فشرده می‌شد. از اینکه اونور سنجاب همه‌چیز شلوغ و رنگیه و یهو اینجا انگار یهو خاک مرده پاشیده‌ند. حالا اینا رو ول کن. من فکر می‌کنم که وبلاگ من؛‌وبلاگ خیلی دیگه، اوقاتی که اون موقع بوده؛ فضای قبل انقلاب داشته. بشدت متروکه شده و کاریش نمی‌شه کرد. نمی‌دونم عوض میشه یا نه. احتمالا کلا می‌کوبنش و بزرگراهش می‌کنن. همچین بد هم نیست. حداقل اون سنحابه که پشتش دنیا تموم می‌شد دیگه وجود نداره.