با این سرمای نکبتی که به جونمون افتاده، دلم از اون کلاه‌های پشمی مزخرف‌ دوران کودکی می‌خواد که عبارت بود از یه استوانه‌ی کاموایی (اغلب زبر)، با ارتفاعی برابر بالای کله تا پایین گردن که فقط جای چشماش خالی بود.