ایراد تعطیلات طولانی اینست که خود را غرق در زمان بی‌پایان احساس می‌کنی. دریایی بی‌انتها که کاسه کاسه آب ازش بر می‌داری و می‌ریزی بیرون و خب، دریا هنوز دریاست.
کاسه اول دوم را که بیرون ریختی، وسواس‌گونه حجم آب دریا را اندازه مي‌گيري و مي‌بيني که همان قبلی‌ست؛ چندان تغییری نکرده.
کم‌کم عادت می‌کنی به کاسه کاسه بیرون ریختن. زمانی متوجه می‌شوی دریایت آب باریکه شده که می‌بینی بالاتنه‌ت خشک است و فقط پاهایت، آنهم تا قوزک در آب.