دلم مي‌خواهد بدانم ما ملت (ايراني جماعت منظورم است)، چه خصوصياتي داريم، که وقتي امام غايب، ظاهر شود (اين‌طور که عالمان دين مي‌گويند، و فرضمان الان اين است که لابد درست مي‌گويند) جمع کثيري از 313 يارش را قرار است ايراني‌ها تشکيل بدهند.
شجاع‌تريم؟ باهوش‌تريم؟ سياست‌ جنگي حاليمان مي‌شود؟ جان بر کف‌تريم؟ وقتي قول مي‌دهيم سر حرفمان هستيم؟ بانفوذتريم؟ حکيم‌تريم؟ صبورتريم؟ بي‌نيازتريم به مال و دار دنيا؟  عبوديتمان به درگاه خدا زياد است؟ دقيقا چه گُلي به سر داريم که قرار است فتح‌الفتوح دنيا با همکاري ما صورت بگيرد؟

فرض کنيد يک جا نشسته‌ايم، من يک مرتبه مي‌گويم، واي فلاني تو چقدر خوبي و يک امتياز مثبت به تو مي‌دهم، تو از آن‌ور مي‌گويي فلاني خيلي پاک است، يک امتياز مثبت به او مي‌دهي، اين امتيازها بين خودمان مي‌چرخد و در پايان بحث، همه‌مان آدم‌هاي درجه يک و چند ستاره هستيم. حالا فردايش بوق برمي‌داريم و گوش فلک را کر مي‌کنيم که چه نشسته‌ايد که من شخصي‌ هستم با صفات نيکو، دارنده‌ي چندين ستاره و اصلا کي از من بهتر براي انجام کارهاي مهم، هرکس من را نپذيرد نادان است و نيکويي نمي‌داند.

حدسم اين است که براي ماجراي بالا، اتفاق مشابهي افتاده است.

پ.ن. دلم مي‌خواد يک آدم کلا معتقد به ماجرا (هم ظهور و هم اينکه ايراني‌ها قرار است يار امام ظهور کرده باشند)، براي اين مطلب کامنت بگذارد، من ازش چيز ياد بگيرم...لابد يک صفت عاليه و ناز در ما وجود دارد که به همه نکبتمان مي‌ارزد.